Dzieci cienia

„Dzieci cienia” to rewelacyjny debiut pisarski Kingi Dańko poruszający temat bardzo dobrze wszystkim znany, problem alkoholizmu w rodzinie, lecz często uznawany w środowisku jako normalność...
Moim zdaniem to bardzo dojrzała i mądra, przepełniona emocjami i bólem książka. Czytając ją, wróciły do mnie wspomnienia z dzieciństwa. W mojej rodzinie, co prawda nie było takiego problemu, ale w domach moich koleżanek owszem. W czasie alkoholowych ciągów niejednokrotnie nocowały u mnie, gdyż matka z nowym "wujkiem" była tak "zaprawiona", że nie wiedziała co się dzieje wokół. Kilka razy nawet musiałam odłożyć książkę, gdyż czytanie było zbyt mocnym dla mnie wspomnieniem... Chwilami treść książki była tak nieprawdopodobnie realistycznie przedstawiona, jakby napisała ją (lub opowiedziała autorce) moja koleżanka, nawet ją zapytałam o to, lecz nie miała pojęcia o takiej książce. Teraz ona ją czyta.

Porzucona przez męża matka Pawła i Jeremiasza nie radzi sobie ze sobą. Zaczyna pogrążać się w nałogu, a w ich domu alkohol leje się wręcz strumieniami. Każdy z nich przeżywa to na swój sposób obserwując wiecznie pijaną matkę jednocześnie potrzebując jej uwagi i opieki. Starszy z braci zamknął się w swoim świecie, ale młodszy Paweł wierzył że się zmieni. Jednak uzależnienie niszczy rodzinę i jest niekończącą się serią pustych obietnic i zawiedzionych nadziei.

„Dzieci cienia” to pełna emocji historia, która zostaje w pamięci na długo. Narracja została pokazana z trzech perspektyw dając tym samym szerszy punk widzenia, ale i spojrzenia na poruszony problem z kilku stron. Autorka w bardzo obrazowy sposób i niezwykle trafnie opisała problem alkoholowy gdzie ból i zawiedzione nadzieje są na początku dziennym. Uświadamia jak trudno wyrwać się z nałogu i jak odbija się to na naszych najbliższych. Pomimo tego niesie nadzieję na przyszłość, na odnalezienie swojego miejsca na ziemi czy szansy na lepsze życie.

To niezwykle dopracowany debiut po który warto sięgnąć. Uderza swoim realizmem zwłaszcza, że takie rodziny są wśród nas.

"Dzieci cienia" to mądra, dojrzała, pełna emocji książka, która porusza jeden z istotniejszych problemów dzisiejszego społeczeństwa. To genialny debiut, który trzeba przeczytać.

„Jedno życie ma wpływ na inne, może to powinno być celem dla którego bezwarunkowo warto wszystko zmienić?”.

Jeśli jest miłość bezwarunkowa, niezależna od wszystkiego, bez oczekiwań, projekcji, założeń, oparta na akceptacji i zrozumieniu – to musi to być miłość do dziecka. Bo dzieci się kocha.. bo one potrzebują tej miłości: mądrej, ciepłej, cierpliwej i tej bezwarunkowej też. A co jeśli ta „miłość” staje się nic nie warta, jest tylko pustym słowem, nieszczerym zapewnieniem, obietnicą bez pokrycia, utraconą szansą.. A osoby które powinny kochać zamiast budować, niszczą życie swoim własnym dzieciom.. spychają je w cień zasłaniając słońce swoim egoizmem..

„Dzieci cienia” – debiutancka powieść Kingi Dańko, to zwalająca z nóg, przerażająco realna mieszkanka przemocy i niemocy. Nasączona alkoholem, przesiąknięta bólem i cierpieniem, poplamiona rozczarowaniem, zmoczona pogardą, przesycona rozpaczą, zakopcona bezradnością, osmalona poczuciem porażki, zaplamiona wspomnieniami, splądrowana egoizmem, odarta z wrażliwości i okradziona ze szczęścia – historia rodziny. Ojca i matki oraz ich dzieci, które ten ojciec porzucił, a ta matka zaniedbała. On zostawił je fizycznie, ona emocjonalnie. A one musiały zmierzyć się pozostawione same sobie z tym „sieroctwem”, nałogiem matki i mroczną codziennością.. Matka złamana życiową porażką, zawieszona pomiędzy przeszłością a teraźniejszością, tęskniąca za wyimaginowaną „miłością”, niepotrafiąca unieść swojego bagażu przez lata...

Ksiązka, która zniszczyła mnie emocjonalnie. Książka, która na długo pozostanie w moim sercu.
To historia rodziny opowiedziana nam przez kilka osób, którym autorka poświęca osobne rozdziały.
Monika kobieta, córka, matka, żona (była ale jednak), ALKOHOLICZKA... Jeszcze niedawno wiodła szczęśliwe życie z ukochanym mężem i synami. Jak to często bywa małżeństwo nie przetrwało a problemy dnia codziennego powodują, że kobieta uzależnia się od kolejnych mężczyzn i niestety od alkoholu. Odtąd to właśnie wódka staje się jej najlepszą przyjaciółką, towarzyszką codzienności.
Paweł i Jeremiasz synowie Moniki. Wychowują się oni w brudnym, śmierdzącym wódą domu niezaznając matczynej miłości i wsparcia. Sceny gdy z dziecięcą naiwnością starają się odnaleźć choć odrobinę matczynego ciepła w ramionach pijanej kobiety łamią serce. Jeszcze bardziej przeraża fakt jak w wielu domach takie sytuacje są również szarą codziennością.
Dziewczyna Pawła prowadząc rozmowę z babcią chłopaka odkrywa jakże trudną historię tej rodziny. Nieudane małżeństwo kobiety, jej walkę o to by mąż zaakceptował ich córkę Monikę oraz walkę Moniki o miłość ojca. Dziewczynka była bowiem w oczach ojca dzieckiem ciągle niewystarczająco dobrym, nie zasługującym na jego uwagę.
Monika to kolejny przykład jak ogromny wpływ na dorosłe życie ma nasze dzieciństwo. Jej tragiczna hostoria, ciągła walka o akceptację i miłość kolejnych mężczyzn, nieleczona depresja w końcu choroba alkoholowa to wszystko jest żniw...

Historia przedstawiona z trzech różnych perspektyw. Historia, która zdarzyć się mogła i problem, który mieszka w wielu domach. Po cichu. Ukrywany. Zawstydzający.
Alkohol. Kiedy jedna lampka wina zmienia się w butelkę popijaną czymś mocniejszym. Tak przez lata wyglądało życie Pawła i Jeremiasza z matką. Kobietą, która po odejściu męża zatraciła się zupełnie w swoich smutkach i rozterkach. Cierpiała ona, synowie, bliscy. Choć dla niej problem nie istniał chłopcy nieraz mierzyli się z widokiem matki pijanej do nieprzytomności leżącej we własnych wymiotach. Tak nie wygląda dzieciństwo! Nie w takich warunkach powinni dorastać przyszli mężczyźni, mężowie i ojcowie. Starszy z braci zamknął się w swoim świecie. Szemrane towarzystwo, agresją i brak wiary w kolejne zapewnienia matki, że to ostatni raz. Paweł z kolei wierzył. Miał nadzieję. Trwał przy niej w najgorszych chwilach. Do czasu.. Kobieta bowiem omotana przez kolejnego partnera zostawiła synów. Wyprowadziła się, by być w końcu szczęśliwa. Zamieniła rodzinę na alkohol, który do reszty ją zgubił...
Ta historia jest do bólu prawdziwa. Bez zbędnego koloryzowania, którego od dawna w świecie aż nadto. Autorka spisała ją w taki sposób, że czytając serce pęka. A myśl, że dzieciństwo wielu osób wyglądało w taki, bądź podobny sposób nie daje o sobie zapomnieć.
Coraz częściej przerażają mnie też uczucia kobiet, którymi obdarzają niewłaściwych mężczyzn. Bez granic dają się zamknąć w toksycznych relacjach, które polegają t...