Recenzja książki Tato

William Wharton to światowej klasy amerykański pisarz, który jest mistrzem powieści obyczajowo-psychologicznych. Jego książka „Tato”, podobnie jak większość napisanych przez tego autora, opiera się w dużej mierze na wątkach autobiograficznych. Bohaterem jest John, który wraz z synem mieszka w Paryżu. Kiedy dowiaduje się o chorobie matki, leci do Kalifornii, do rodzinnego domu, aby pomóc ojcu w tym niełatwym okresie. Przy okazji zauważa, że jego kochany staruszek zatracił swoją iskrę, żywiołowość i popadł w marazm i rutynę. Powoli jednak mężczyzna zaczyna dostrzegać to, więc zmienia swoje nastawienie i sam zaczyna organizować sobie życie. Nie podoba się to jego żonie, czyli matce Johna, co rodzi niemałe zgrzyty w rodzinie. Oprócz tego wątku mamy ukazaną również relację między Johnem a jego synem, Billem. Wspólna podróż po Ameryce pokaże jak wiele ich dzieli. Czasami przepaść międzypokoleniowa jest zbyt duża a czasami pomimo różnic, osoby potrafią się dogadać. Sama fabuła wydaje się zwyczajna, ale taka nie jest. Pisarz kreśli portrety psychologiczne poszczególnych bohaterów i robi to niesamowicie przejmująco. Z wydawać by się mogło prostych wydarzeń, pozornie codziennych sytuacji tworzy głębokie, poruszające studium ojca i syna. Z pewnością na uwagę zasługuje charakterystyczny styl oraz surowy, ale i przystępny język. Cóż jeszcze mogę dodać? Przede wszystkim jest to życiowa, mądra opowieść o uzależnieniu od innych, wpływie jaki mają na nas a także o wewnętrznej sile, poświęceniach, zawiłej miłości, życiu i śmierci, przemijaniu, skomplikowanych uczuciach i trudnych relacjach w rodzinie. Polecam serdecznie, zwłaszcza tym, którzy szukają wymagającej lektury. Jestem przekonana, że nie będziecie zawiedzeni.

Moja ocena: 5,5/6