Tato

"Tato" to powieść, która trafiła w moje ręce w czasach, kiedy dosłownie zaczytywałam się powieściami Williama Whartona. Niedawno odnalazłam gdzieś na dnie szuflady kilka moich opinii o przeczytanych powieściach autora. To skłoniło mnie do ponownego "przekartkowania" tych lektur i przypomnienia sobie opisanych historii. Przyznam się, że nawet po latach nie tracą na wartości i znaczeniu.

"… starzy jesteśmy wtedy, kiedy większość ludzi wolałaby, żebyśmy już nie żyli."

Książka opowiada o przemijaniu, odchodzeniu, wreszcie śmierci, ale paradoksalnie jest historią o życiu, o szansach i możliwościach, które niewykorzystane w porę, zakończą się rozczarowaniem. Jest to także książka o miłości wzajemnej, która może zmienić się w zaborcze uczucie prowadzące do zniewolenia, bólu i rozczarowania drugą osobą.

50- letni mężczyzna na wieść o chorobie matki zostawia we Francji swoją rodzinę i leci za ocean, gdzie w Kalifornii ma się zaopiekować nieporadnym, starszym już ojcem. Jednak zanim matka wróci do sił tato bohatera trafia do szpitala. I oto choroba ojca jest dla niego furtką do nowego życia pozbawionego pouczeń, kontroli i krytyki ze strony apodyktycznej i despotycznej żony. Staruszek zmienia się, zaczyna wierzyć w siebie i własne możliwości, przejmuje inicjatywę i coraz bardziej zdumiewa swoją żonę i dzieci. Rodzina dostrzega w nim wiele zalet, które wcześniej pozostawały ukryte pod maską potulnego i cichego człowieka, skupionego na spełnianiu potrzeb żony....

Ciepła opowieść, jest i trochę z dramatu psychologicznego, obyczajówki, jest też dużo humoru oraz rozluźnienia klimatu. Książka bardzo mi się spodobała, przebrnęłam przez nią przechodząc różne emocje, od rozbawienia i radości po smutek i wzruszenie.

Majstersztyk. Początkowo czytanie szło mi kiepsko, ale później się rozkręciła akcja. Zadziwiające: jest tylko kilku bohaterów, na ponad 400 stron tylko kilka razy dołączają jakieś postaci epizodyczne czy nowe. Powieść naprawdę warta przeczytania.

Dobra książka, ale jesli chodzi o pisarstwo tego autora to zapewniam wystarczy przeczytac tylko jedną powiesc...cała reszta jest taka sama, Wharton uzywa nawet tych samych zwrotów jezykowych, wiec naprawde monza sobie darowac.

Książka wywołała u mnie wiele różnych emocji, pozwoliła się wczuć w przeżycia bohaterów. Na pewno jeszcze do niej wrócę.

strasznie smutna książka to była dla mnie... chociaż miejscami mnie troszkę nudziła, ale całość wywołuje na mnie wstrząsające wrażenie..

Na prawdę poruszająca książka. Szkoda, że jej autora już z nami nie ma...R.I.P. William Wharton [*]

Smutna, wzruszająca książka. Uwielbiam styl pisarski Whartona. Łato się czyta o sprawach trudnych.

Zaczyna się ją czytać i już nie można przestać. Rewelacja.

jedna z najlepszych książek jaką przeczytałam:)rewelacja!

Dobra książka. Nie mogłam się od niej oderwać : )

Piękna, wzruszająca powieść

warta przeczytania

Uwielbiam.