Diabelna prawda recenzja

"Gdyby ktoś mi kiedyś powiedział, że będę cierpieć cierpieniem innego człowieka, nie uwierzyłbym. Gdyby ktoś mi kiedyś powiedział, że będzie mnie bolało to, że inna osoba została skrzywdzona, również nie dałbym temu wiary".

Błażej nie ochronił Sary. Zawiódł ją chociaż obiecywał i przysięgał. Naraził ją na ogromne niebezpieczeństwo i teraz musi żyć z wyrzutami sumienia.
Pogrążony w rozpaczy wraca z Barcelony do Wrocławia by doprowadzić siebie i swoje życie do porządku. By ostatecznie zamknąć tamten bolesny rozdział i wszystkie niedokończone sprawy. Trzeba przyznać, że jest mistrzem w komplikowaniu sobie życia, jednak pragnie naprawić swoje błędy i za wszelką cenę odnaleźć "swoją Piękną".
Czy mu się to uda? Przed nim nie lada wyzwanie. Samo odnalezienie Sary to nic w porównaniu z ponownym przekonaniem do siebie dziewczyny. Sieć kłamstw i tajemnic zdaje się nie mieć końca. Czy Błażej stanie na wysokości zadania i wyzna w końcu całą prawdę? Czy odkryje wszystkie karty tego "diabelskiego układu"?
"Ta diabelna prawda albo mnie pogrąży, albo uratuje".

🔹️ 🔹️ 🔹️

I znowu mam nie lada zagwozdkę przy ocenie książki.
Po przeczytaniu pierwszego tomu byłam bardzo ciekawa kontynuacji. Zupełnie jak po przeczytaniu tej części. Autorka zostawiła nas w takim momencie, zaskakując zakończeniem, że od razu chce się poznać dalszy ciąg tej historii. Ale moja ciekawość kierowała się nie tylko dalszą treścią, ale również warsztatem Autorki.
Sięgając po drugi tom serii "Diabelski układ" byłam zaciekawiona czy zajdą jakieś zmiany w odbiorze przeze mnie tej historii. Doskonale wiem na co kręciłam nosem przy części pierwszej i muszę przyznać, że i z tą częścią miałam podobnie. Były lepsze i gorsze momenty. Początek był świetny i wciągający, zresztą całą książkę czyta się szybko. Samo rozwiązanie zagadki i odkrycie tajemnic z pierwszego tomu pozwoliło lepiej zrozumieć tę historię i postępowanie bohaterów.
Ta część jest inna od poprzedniej, oparta na uczuciach, emocjach i rozterkach bohaterów, mniej w niej było niebezpieczeństwa, no i pisana jest z perspektywy Błażeja. I tutaj pokręcę nosem bo czasami przygrał mi strasznie na nerwach swoim zachowaniem, rozchwianiem i momentami miałam dość tego "nastolatka". Za to zakończenie jak zwykle trzymające w szachu czytelnika, kuszące oczekiwaniem na kolejną część historii.
Czy polecam? I tak i nie. Musicie sami sięgnąć po tę książkę i wyrobić sobie własną opinię.