Walcząc z przeszłością recenzja

"Walcząc z przeszłością" to debiut literacki Małgorzaty Brodzik blogerki, której strona "Małgorzata Brodzik - mama na obrotach i autorka" jest bardzo popularna. Debiut tym bardziej ciekawy gdyż powieść jest inspirowana prawdziwymi zdarzeniami.

Na okładce możemy przeczytać, że "dzieciństwo jest najważniejszym okresem w życiu każdego z nas. Pozostawia ono trwały ślad w psychice i wpływa na to, jak później radzimy sobie w dorosłym życiu." Każde dziecko ma prawo do życia w rodzinie, do obrony przed przemocą i przed zaniedbaniem. Tyle teoria, bo jak pokazują chociażby wiadomości nie wszyscy to respektują.

W takim to patologicznym domu dorasta Emma. Mieszka z ojcem alkoholikiem, który swoje frustracje wyładowywuje na żonie i córce. Niezaradna matka tkwi w tym związku i pozwala na eskalację przemocy. Emma nie dość, że w domu przeżywa koszmar i gehennę także w szkole nie ma łatwo. Jest prześladowana, wytykana palcami, wyszydzana i alienowana.

Jestem wręcz nieprawdopodobnie ciekawa książek, które mają na okładce dopisek, że są inspirowane autentycznymi wydarzeniami. Że ta historia, w mniej lub większej części wydarzyła się naprawdę. Jestem ciekawa co to za przeżycia, jak wpłynęły na bohaterów i jak oni sobie z nią poradzili więc tym bardziej mam wielki problem z ocenianiem tej książki. Mam wrażenie, że pisząc cokolwiek kwestionowałabym przeżycia bohaterki, która była pierwowzorem Emmy. Niestety kompletnie ta postać do mnie nie przemówiła a co więcej mając podobną, jednak nie taką sama sytuację, nie polubiłam Emmy.

Sąsiedzi, pomimo krzyków i awantur nie reagują na sytuację rodziny jednakże nie staje to na przeszkodzie aby urządzić Emmie urodziny z drogimi prezentami. Czy nie większym prezentem byłby telefon na policję czy do opieki społecznej z informacją o tym co dzieje się za drzwiami? Jednak nikt tego nie robi z obawy i lęku przed sąsiadem pijakiem. To akurat jestem w stanie zrozumieć gdyż niestety miałam tak samo. Ludzie nie chcą angażaować się w nic, co ich bezpośrednio nie dotyczy a może narazić na nieprzyjemności. Wszak mieszkamy w tym samym bloku. Bardzo szybko nauczyłam się wystukiwać w telefonicznej budce numer na policję informując co się dzieje. I tu moje kompletne zaskocznie, bo Emma dyskutuje z policjantami i wdaje się w pyskówki.

I właśnie. Niby naście lat a trafiając do szpitala Emma grymasi i kręci nosem na szpitalne jedzenie jak małe, rozkapryczone dziecko. Kolokwialnie mówiąc, w domu się nie przelewa a ona wybrzydza.

Zakończenie jak z baśni tysiąca i jednej nocy. Nie mówię, że niemożliwe ale niesamowicie kontrastujące z całością historii i przez to dla mnie zbyt mało autentyczne.

Nie wiem czy chciałabym pokusić się o ocenę. Bo tak naprawdę nie wiem co mogłabym tu ocenić. Takich historii jak ta Emmy są tysiące. Dzieją się za zamkniętymi drzwami, w zaciszu czterech ścian. Wiedzą o nich tylko domownicy i może dociekliwi sąsiedzi. Nie reaguje nikt, do momentu aż nie wydarzy sie tragedia. Wtedy to wszyscy kiwają głowami, że wiedzieli a może przeczuwali, że tak się może skończyć. Tylko, że wtedy nic to już nie daje. Ludzka obojętność, umiejętność przymykania oczu na krzywdę powoduje to, że sprawcy, domowi kaci czują się bezkarni.

Czytając zastanawiałam się, co musi się stać, żeby matka Emmy zareagowała. Żeby spojrzała dalej niż czubek własnego nosa i stwierdziła, że oprócz niej cierpi także jej dziecko. Że poza ojcem alkoholikiem to ona także gotuje dziecku taki los. Nie dociera do mnie tłumaczenie, że tkwi się w takim patologicznym związku bo tak lepiej. Wystarczy się odezwać by okazało się, że takich osób jak matka Emmy jest więcej. Dla każdego jego własna historia jest jedyna i wyjątkowa, w dobrym jak i złym tego słowa znaczeniu ale robiąc pierwszy krok można przekonać się, że nie my pierwsi i nie ostatni. Że ktoś przed nami to przeżył i wie jak pomóc.

I tak na zakończenie przychodzi mi do głowy myśl, którą zawsze powtarzam. To jakie miałam dzieciństwo, jakie ogólnie się je ma, kształtuje nas na przyszłość. Kształtuje ale nie determinuje tego kim będziemy. Nie można zapomnieć o tym co się przeżyło ze strony najbliższych ale można wybaczyć. Dla siebie samego.