Carpe Diem recenzja

Zacznę może od zarysowania fabuły. Powieść opowiada historię 22-letniej Rose, studentki prawa, która dba o linię i w wolnych chwilach spotyka się z przyjaciółmi. Wydawać by się mogło, że prowadzi życie idealne, ale chyba... nie ma innego wyjścia. Zostało jej 700 dni życia, bo jest chora. Pogodziła się jednak z tym faktem i żyje z dnia na dzień, odliczając dni i oczekując na wypełnienie się wyroku. Jej hasłem przewodnim, mottem życiowym stało się tytułowe „carpe diem”. Tak właśnie stara się żyć, chwyta dzień, żyje chwilą i choć wie, że właściwie jej studia nie mają sensu, to jednak kontynuuje je. Nie robi nigdy planów, bo nie wie, czy dożyje następnego dnia. Jej jedyną bliską osobą z rodziny jest brat James, który próbuje walczyć o życie siostry nie tylko zamiast niej, ale wręcz wbrew jej. Rose poddała się już jakiś czas temu. Jej życie nie miało sensu, aż do dnia, w którym przez przypadek spotkała młodego lekarza, Daniela, bynajmniej nie w szpitalu. Znajomość, która z założenia głównej bohaterki miała trwać tylko chwilę przeradza się w coś o wiele większego, a Daniel ma aż zbyt wiele czynników łączących go z Rose. To właśnie one w połączeniu z tajemnicą głównej bohaterki mogą wywołać prawdziwą katastrofę.

Zdradziłam i tak już dość dużo, ale nic więcej nie mogę, gdyż nie chcę spoilerować. Zamiast tego powiem co nieco o budowie powieści. Narracja jest prowadzona raz przez Rose, a raz przez Daniela, co pozwala na zanalizowanie sytuacji z punktu widzenia obojga. „Carpe diem” pokochałam między innymi za emocje, opisane z tak dużą dokładnością, że odczuwałam je autentycznie wraz z bohaterami. Prawdę mówiąc nie mam pojęcia jak to możliwe, że ta historia zaczęła się i skończyła tak szybko. Powieść pochłonęłam w kilka dni, gdyż nie byłam w stanie się od niej oderwać, a moim zdaniem, to świadczy o fenomenie pisarskim. Huśtawka emocji i zwroty akcji nie pozwoliły się znudzić fabułą. W jednym momencie wielka radość, która wprawiała mnie w stan błogości, za chwilę kłopoty i katastrofy, które sprawiały, że jeszcze bardziej nie mogłam się oderwać. Tak naprawdę jednak dopiero końcówka „Carpe diem” była istnym rollercoasterem . Nie mogłam uwierzyć, że te wszystkie sytuacje działy się naprawdę i były aż tak zmienne. Historia Rose i Daniela wycisnęła mi z oczu łzy, nie pamiętam, kiedy ostatni raz jakaś powieść tego dokonała. „Carpe diem” trzeba po prostu przeczytać, nawet jeśli nie jest się fanem opowieści o miłości, bo choć to między innymi na niej opiera się fabuła, to jednak nie wszystko.

Powieść uczy, że trzeba doceniać wszystko, co nas spotyka i cieszyć się każdym, nawet najmniejszym szczęściem. „Carpe diem” otwiera oczy i to dosłownie, bo choć każdy z nas wie, że umrze, nikt o tym nie myśli na co dzień. Rose uświadomiła mi, że choć to ona właśnie traktowała każdy dzień jak ostatni, bo liczyła się z tym, że śmierć na nią czyha na każdym kroku, tak naprawdę dla każdego z nas dzisiejszy dzień może być ostatni, ale nikt o tym nie myśli. Marnujemy czas na narzekanie, na nie docenianie małych rzeczy, odkładamy wszystko na później, a nikt nie ma pewności, czy to „później” będzie mu dane. „Carpe diem” pomaga się zatrzymać i zastanowić nad własnym życiem.