Rewolwer Maigreta recenzja

Przyznam szczerze, że jestem chyba mało obiektywna pisząc jakiekolwiek opinie, czy też recenzje o twórczości autora, jakim był Georges Simenon. Tytułowy "Rewolwer Maigreta" to już czterdziesty tom, w którym spotykamy słynnego komisarza, a ja nadal jestem zachwycone klimatem tych kryminałów.

Może ma na to duży wpływ moje mylne wyobrażenie o całym przebiegu sprawy, ale co rusz błądzę wraz z Maigretem ciasnymi uliczkami Paryża i przyglądam się bohaterom, których wykreował autor.

Wytworzony przez twórcę klimat książki jest niepowtarzalny, a metody, którymi posługują się śledczy, już częściowo nieaktualne, jednak to pełen profesjonalizm naszego głównego bohatera wychodzi na pierwszy plan powieści.

W tej części jesteśmy świadkami pewnego porwania...a raczej kradzieży, ponieważ znika broń komisarza. Co dziwniejsze, ma to miejsce w jego własnym mieszkaniu, a także w obecności jego małżonki. Pistolet jest to nie byle jaki, ponieważ Smith and Wesson 45 (dla zwiększenie napięcia, możecie wygooglować i zobaczyć jak to cacko wygląda).

W międzyczasie na Dworcu Północnym zostają odnalezione zwłoki mężczyzny, które zostały włożone do zamkniętego kufra.

Obie sprawy może połączyć przypadkowo zaaranżowana kolacja, na której jednym z gości jest właśnie Maigret.

Autor bardzo trafnie konstruuje całą fabułę i przenosi akcję z eleganckiego Paryża do tłocznego Londynu, w którym panuje zgiełk i ciągły pośpiech. Przypisuje postaciom cechy, które nie wskazują jednoznacznie kto stoi za popełnieniem zbrodni, a także nie ujawnia jakimi motywami kierował się sprawca.

Całość posiada specyficzny kunszt, który można przypisać oczywiście dla mistrza tej serii kryminałów, a niebywałą główną rolę odgrywa dociekliwy, ale także z bardzo ludzkim podejściem do... innych ludzi - śledczy.

Jestem jak zwykle zachwycona tą krótką i przyjemną historią. Lata, w jakich powstawały kryminały Georges'a i cała charakterystyka przedstawionych losów opisanych tam bohaterów sprawiają, że mam niezwykłą ochotę być nieodzowną towarzyszką komisarza i razem z nim rozwiązywać sprawy, zwiedzając przy tym zakamarki Paryża, a w tym przypadku także pochmurnego Londynu.