Romanse w Paryżu recenzja

Jest taka brama nie wszystkim znana, co MIŁOŚCIĄ się zowie. Świadkowie mówią, że w zależności od tego, kto przed nią stanie, brama ta różne przybiera oblicze. Czasami bywa piękna, a przejście przez nią jest niezwykle proste. Innym razem wiąże się z cierpieniem i trudami. To byłoby na tyle jeżeli chodzi o moją metaforę miłości. A teraz przedstawię pokrótce jak prezentuje się miłość w powieści "Romanse w Paryżu"…

Zacznijmy od początku. Są lata osiemdziesiąte, w Polsce ogłoszony zostaje stan wojenny, po zakupy stoi się w kilometrowych kolejkach, rzeczywistość ogólnie rysuje się szaro i pochmurnie. W Paryżu zaś rozkwitają kabarety z rosyjską i słowiańską nutą. Ludzie prowadzą bujne i wystawne życie, zwłaszcza paryska bohema artystyczna. Pewna polska artystka teatralna o imieniu Ewa dostaje szansę zasmakowania nowego życia. Wyjeżdża na ośmiomiesięczne stypendium do Paryża. Tam los postawi na jej drodze kogoś, kto zburzy dotychczasowy porządek jej dni… Mężczyznę, który sprawi, że młoda mężatka wróci do Paryża jeszcze nie jeden raz. Jak się potoczy ich losy, tego już nie zdradzę…

Po książkę tę sięgnęłam skuszona klimatycznym Paryżem. Mam także słabość do artystycznego światka, do uliczek rozbrzmiewających melodiami grajków, urokliwych zakątków i historii osadzonych w nastrojowej scenerii. I nie mogę książce odmówić braku tych wszystkich przymiotów. Jeszcze gdyby do tego dodać ciekawie skonstruowany wątek miłosny, to mogłaby powstać książka wręcz magiczna. Taka przy której można się zrelaksować, rozmarzyć, taka, która mimo iż czerpie ze znanych schematów, potrafi zaczarować czytelnika. Momentami takie właśnie są "Romanse w Paryżu", ale niestety momentami też zahaczają o banał, a nadmierna słodycz aż mdli… A uczucie rodzące się między dwojgiem bohaterów, powoli zamienia się w bajkę o księciu i księżniczce… Szkoda tylko, że brakuje w tej bajce choćby złej wiedźmy, albo czarnych charakterów, a jeżeli niektórzy pretendowali do tego miana to stanowczo za słabo.

Powieść Rybałtowskiej to typowo kobieca literatura. Określiłabym ją mianem niewymyślnej historii miłosnej. Czyta się ją niezwykle szybko. Akcja jest dość wartka, dialogi przykuwają uwagę. I myślę, że pomimo tej ogólnej sielankowości, wprawdzie nieco przełamanej tragicznymi zdarzeniami, książka ta może umilić popołudnie, bądź wieczór niejednej czytelniczce. Wszak nie tylko dramatami, fantastyką, czy kryminałami czytelnik żyje…