Rozgrywający recenzja

Dzień dobry!
Jak się macie? Wszystko u Was w porządku? Mam nadzieję, że tak. Pragnę Wam przedstawić mój kolejny już patronat! „Rozgrywający” jest kolejnym Skrzydłowym, ale i nie ostatnim! Tak jak pierwsza część mnie zauroczyła, tak samo stało się i z tym tomem.

Eryk Lisowski podczas Mistrzostw Świata w futbolu amerykańskim zostaje poważnie sfaulowany i trafia do szpitala. Uraz jest na tyle poważny, że powrót do zawodowstwa jest praktycznie, że zerowy. Ciągnący się pobyt w szpitalu przypomina mu, że w przeszłości, także musiał zrezygnować z gry w koszykówkę. Eryk musi poinformować żonę z rezygnacji, ale czy będzie to takie łatwe? Czy obydwoje wyciągną wnioski? Czy Rozgrywający rozkocha w sobie żonę na nowo?

Na samym wstępie pragnę podziękować Ani za zaufanie. Nawet nie wiesz ile dla mnie znaczy to, że mogłam śledzić postępy powstawania Eryka. To była cudowna przygoda i wiem, że nie nasza ostatnia, a teraz przejdę do sedna, bo zaraz się popłaczę.

Autorka pokazuje nam, że jeśli jeden sport z nas zrezygnuje to nie znaczy, że każdy inny też tak postąpi. Musimy pamiętać, że zawsze jest wyjście z trudnej sytuacji, a co nas nie zabije to nas wzmocni. I tak samo jest z Erykiem.

Poznajemy dwie ramy czasowe. Przeszłość i teraźniejszość. Możemy zobaczyć jak na przestrzeni lat zmieniał się Eryk, jak kształtował się jego charakter, przekonania. Możemy także zaobserwować miłość rodzącą się między nim, a jego ukochaną żoną. Bardzo przyjemnie się oglądało tworzącą się między nimi więź, ale wiesz Aniu, że jedna osoba nie za bardzo przypadła mi do gustu.

Przywiązałam się do bohaterów. Wspólnie z nimi przeżywałam ich wzloty i upadki. Od początku historii trzymałam kciuki za Eryka, bo jest naprawdę świetnym mężczyzną. Ania zaoferowała nam wiele emocji. Począwszy od tych dobrych, do smutnych. Czułam się jakbym była obok nich i obserwowała wszystko z pierwszego rzędu. Jest to duży plus, bo jest mało takich książek, które aż tak mnie wciągają.

Autorka nie zasypuje nas długimi rozdziałami i zbędnymi opisami. Wszystko jest utrzymane w swoim tempie. Nic nie jest na siłę wymuszone, przyśpieszone. Książkę czyta się naprawdę szybko, a wspomnienia Eryka są świetne! Kolejnym plusem są rozdziały z punktu widzenia dwóch osób, ponieważ możemy poznać myśli obydwóch stron. Historię Eryka można czytać bez znajomości pierwszego tomu, ale po co tak robić skoro pierwszy tom także jest rewelacyjny?

Bardzo podobało mi się, że możemy poznać dalsze losy Mateusza i Anety! Wiele autorów zapomina o takim zabiegu, a jest przeze mnie bardzo mile widziany. Zawsze chciałabym wiedzieć, co się dzieje z innymi bohaterami, bo z nimi także się bardzo polubiłam.

Okładka tak jak w pierwszym tomie jest przepiękna, a logo drużyny sprawia, że wszystko wygląda bardzo profesjonalnie.

Ze zniecierpliwieniem czekam na kolejnego Sokoła, bo to on będzie moim top 1, a Was zachęcam do zapoznania się z serią „Sokoły”, bo naprawdę warto i się nie zawiedziecie.

Aniu dobra robota!