Rozmowy z seryjnymi morderczyniami recenzja

Christopher Berry-Dee w swojej książce po raz kolejny dokonuje analizy zbrodniczych umysłów, choć tym razem źródłem zainteresowania są wyłącznie kobiety. Czy przedstawicielki płci pięknej są bardziej śmiercionośne od mężczyzn?

Zacznę może od tego, czego jest mniej, czyli od plusów. „Rozmowy z seryjnymi morderczyniami” pod względem merytorycznym plasują się nieco wyżej niż poprzednie książki z tej serii. Mniej tutaj chaosu, rozpraszania uwagi i zawoalowanego ponad miarę opisywania morderców.

Wad jest znacznie więcej – co chyba nikogo nie dziwi. Nie zabrakło sformułowania, które zostało powtórzone w poprzedniej książce aż 8 razy, tj. „słonie latają, ołowiane kule odbijają się od ziemi jak piłeczki, a wszystkim rządzą wróżki” oraz wyjątkowo niesmacznego określenia „gówno trafiło w wentylator”. Pojawiły się też nowe perełki takie jak „gruba jak świnia”, „dwaj idioci”, „w przypływie kretynizmu” czy „godnych pogardy kretynów”. Sięgając po książkę tytułowanego kryminologa oczekiwałam profesjonalizmu, a nie rzucanych w szczeniacki sposób inwektyw. Autor zwyczajnie strzelił sobie w kolano, urządzając personalne wycieczki tego pokroju. Pochwalanie zabicia człowieka (choć postępującego bestialsko) słowami „dobra robota” też nieszczególnie do mnie przemawia. Nie oczekiwałam, by morderców usprawiedliwiano, bo z oczywistych względów ich czyny są godne potępienia. Z tym wyjątkiem, że po wykształconym, doświadczonym autorze spodziewałabym się więcej dyplomacji i szacunku do czytelnika. Tutaj natomiast w bardzo oczywisty sposób narzuca się odbiorcy stosunek, jaki należy przejawiać wobec omawianego sprawcy poprzez stosowanie skrajnie pejoratywnych określeń.

Tytuł jest podwójnie mylący – rozmów ponownie jest tutaj jak na lekarstwo, a seryjnych morderczyń stosunkowo niewiele. Autor w lakoniczny sposób wyjaśnił, dlaczego pokusił się o opis kobiet, które zabiły tylko raz, ale jak możecie się domyślić nie napisał wprost, że posiadał za mało materiału, a „seryjne” brzmi bardziej brutalnie. Wadą nieco mniejszą, ale jednak, było także zawarcie informacji na temat tego na jakim cmentarzu spoczywają ofiary, w jakiej sekcji, kwaterze, a nawet grobie.

Podczas lektury książki na język bezustannie pchało mi się reklamowe hasło „zjedz snikersa”, chociaż to i tak bardzo subtelne i taktowne wyrażenie zważywszy na to, co autor powypisywał na kartach tej pozycji. Jeżeli chcecie wiedzieć jak NIE PISAĆ książki o seryjnych mordercach – śmiało możecie sięgać po tę lekturę.