Rozmowy z seryjnymi morderczyniami

Ta książka ma tylko dwa plusy i za to daję aż 3 gwiazdki. Po pierwsze szybko się ją czytało, a to mi jest potrzebne w ostatnim czasie. Po drugie dostarcza jakiejś tam wiedzy o morderczyniach i na tym się kończy.

Zacznijmy może od głównego problemu, czyli męskocentrycznego spojrzenia. Autor zupełnie nie rozumie kobiet i się z tym nie kryje. Prezentuje sobą tą negatywną, toksyczną amerykańskość (coś analogicznego do naszej polaczkowatości). Wtrąca irytujące zwroty typowych Amerykanów, żartuje w czerstwy sposób z nieodpowiednich sytuacji... Ponadto przenosi doświadczenia z rozmów z mordercami płci męskiej, a jednocześnie pisze, że kobieta i mężczyzna funkcjonują zupełnie inaczej i nie wolno porównywać sytuacji dwóch płci...

Wielki zarzut mam także do samego tytułu. Albo przespałem czytanie, albo w książce pojawia się ledwo kilka linijek z rozmów z bohaterkami. I w tym tkwi zasadniczy problem. Zupełnie inaczej sprawa by wyglądała, gdyby autor w książce zawarł oryginalne wywiady i opracował je przypisami czy po prostu słowem komentarza. Słowem, a nie całym nudnym wypracowaniem przypominającym wypociny.

Książka była irytująca, nieznośna, infantylna, poprowadzona w nieodpowiedni sposób, zawiera wiele niepotrzebnych informacji. Ogólne wrażenia zdecydowanie negatywne.

To było moje pierwsze spotkanie z książkami tego autora. W zanadrzu mam jeszcze dwie, ale postanowiłam zacząć od tematyki, która najbardziej mnie interesowała - czyli kobietami, które zabijały. Zazwyczaj słyszymy o mordercach facetach, jest ich znacznie więcej, a kobiety pojawiają się w tematyce zabójstw raczej sporadycznie.

Zacznę od tego, iż myślałam, że tak jak tytuł nam mówi, książka będzie się opierała na wywiadach z morderczyniami. Niestety nie wygląda to tak, jedyne nawiązanie do rozmów to czasami wspomniane przez autora wspomnienia, gdy rozmawiał z konkretną morderczynią i zacytowane jej słowa - ale nawet to nie jest częste.

Szczerze mówiąc, pogubiłam się trochę w tej książce przez to, że jest wielki natłok informacji plus tak ogromna liczba różnych nazwisk, nawet w małych rozdziałach czasami było tyle imion, że trudno było mi się czasami połapać o kogo chodzi,

Na plus jest to, że czasami autor bardziej rozbudowywał historię jakiejś kobiety, przez co mogliśmy poznać, co mogło być przyczyną jej czynów, co skłoniło ją do tego. Polecam dla fanów różnego typu zagadek kryminalnych.

A dzisiaj sobie ponarzekam – bo zawiodłam się mocno na lekturze „Rozmowy z seryjnymi morderczyniami – królowe zbrodni”, autor Christopher Berry-Dee.

Dawno tak bardzo nie zmęczyłam się, gdy czytałam jakąkolwiek książkę. Słyszałam pozytywne opinie o książkach z serii „Rozmowy…” i w ciemno wzięłam kiedyś w księgarni. Pechowo trafiłam chyba na jedną ze słabszych jego książek, co potwierdzają też opinię innych użytkowników na Lubimyczytać.pl. Miałam oczekiwania wobec tej książki – że autor porwie mnie rozmowami z osadzonymi, może i z bliskimi tych osób, natomiast dostałam… książkę, w której mam wrażenie, że każda sprawa była opisana po łebkach. A niektóre sprawy nie dotyczyły nawet seryjnych morderczyń, jak obiecuje tytuł książki.

Przyzwyczaiłam się do reportaży z gatunku true crime spod pióra np. Katarzyny Bondy (Polskie morderczynie, to była jedna z pierwszych książek tego typu, którą czytałam), czy reportaże Izy Michalewicz (choćby Kryminalny Wrocław), nie mówiąc już o reportażach Andrzeja Gawlińskiego (np. Morderca z wiatraka). W wymienionych wcześniej tytułach niczego mi nie brakuje – dostałam to, co autor obiecał na okładce, spodziewałam się wtedy zdjęć, opisów i przede wszystkim tego, że autor reportażu nie narzuca czytelnikowi swojego zdania. To mnie najbardziej irytowało podczas lektury, odniosłam wrażenie, że autor wywyższa się, jest nieprzyjemnie ironiczny, nazywa niektórych „bohaterów” książki idiotami. I ni...

Christopher Berry-Dee, uznany kryminolog śledczy i redaktor, kolejny raz wprowadził nas w mroczny świat zwyrodnialców. Tym razem , jak sam tytuł książki wskazuje, zostały przedstawione postaci kobiet, które w bestialski sposób mordowały innych. Jak zauważył autor najczęstszym motywem owych zbrodni były: chęć zemsty, pozbycie się wroga, chęć wzbogacenia się, czy potrzeba zaspokojenia namiętności egoistycznej bądź chorobliwej.
Tak jak w poprzedniej książce o seryjnych mordercach w zasadzie jeden rozdział dotyczył jednej osoby tak tutaj mam wrażenie, że autor potraktował te historie po macoszemu. Opis konkretnej kobiety i jej przewinień zawarty na półtorej strony, dla mnie trochę za mało. Przez kartki tej książki przewinęło się wiele przykładów morderczyń. Na niektórych autor skupił się bardziej, o niektórych zaledwie wspomniał.

Pytanie zasadnicze: gdzie są tytułowe rozmowy? Bardzo rzadko pojawiają się fragmenty cytowane, wspomnienia, zapiski dialogów. Czy w takim razie nie wypadałoby zmienić określenia widniejącego na okładce, które ewidentnie sugeruje inną formę przekazu niż ta występująca tutaj.
Nie chcę mówić tylko o minusach. Oczywiście były tu zawarte historie i osoby, które przerażały. Chociażby najmłodsza brytyjska morderczyni Mary Flora Bell, mająca zaledwie 11 lat w chwili popełnienia przestępstwa (zamordowała dwóch małych chłopców).
Rozdziały były w zasadzie usystematyzowane. Poznajemy morderczynię, sposób w jaki dokonała zabójstwa, zostało p...

Przychodzę do Was dzisiaj z recenzją drugiej książki autorstwa Christopher Berry Dee.
"Jeśli kobieta wpada w szał, niechaj Bóg ma w swojej opiece wszystkich, którzy ją denerwują albo stoją jej na drodze”
Dużo w tym prawdy czytając motywy i opisy działań mogę stwierdzić, że te osoby są niezrównoważone psychicznie.
Autor książki jest światowej sławy kryminologiem, który rozmawia z seryjnymi morderczyniami.Wnikając w głąb ich psychiki, próbując zrozumieć co kryją i dlaczego dokonały takich zbrodni.
Na wstępie książki autor opisuje warunki w jakich żyją więźniarki. Wydają się wręcz nieludzkie, ale czy to co zrobiły było ludzkie?
Morderczynie seryjne są rzadszym zjawiskiem niż seryjni mordercy. Autor pisze o takich zbrodniarkach jak „Lee” Wuornos, która zabijała przypadkowych mężczyzn, Beverley Allitt, morderczyni dzieci czy Suzanne Basso, torturującej inne kobiety.
Kobiety mogą być naprawdę okrutne np zlizywanie krwi z noża, ćwiartowanie ciała, rosołek na ludzkich szczątkach.
Niektóre zbrodniarki zabijały pod wpływem mężczyzn, a następnie okazywały brak poczucia winy. Nic się nie stało, czego chcecie.
Książka zawiera dużo teorii jak działa psychika, co mogło spowodować takie zachowania,jakie jest podłoże psychiczne, sytuacja rodzinna. Bardzo ciekawe rozważania i analiza psychologiczna.
Książka to swojego rodzaju reportaż opisujący najgroźniejsze morderczynie. Książka jest bardzo ciekawa. Moim zdaniem lepiej napisana niż poprzednia.
To ...