Ruiny recenzja

Tam, pośród upadłych Ruin,
majaczą mroku zgliszcza.
Tam, pośród teatralnej sceny,
mienią się tragedii przebłyski.
Jak Ofelia z Hamleta sztuki,
jak starożytne trwały Dionizje,
tak życie jest przedstawieniem,
aktorska rola jest oczyszczeniem.

I zabrzmi echo donośne,
i głos wybrzmi przejmujący.
Straty przeszłości tak głośne,
o przyjaźni ten los traktujący.
Tak z głębi duszy żałośnie,
przeszłości echem znaczący.
Z demona skrzydłami jej rysunek
w jego duszy utknął miłośnie.

W „Ruinach” szekspirowskie echo tkwiące w nurcie teatru alternatywnego unosi się wysoko. Roznosi pośród kart tej książki i pozwala płynąć wraz z jego dźwiękiem. Tajemniczo. Mrocznie. Niepokojąco. Tak, że mrowienie skóry czuć. I niepokój. I dotyk niesamowitości ubrany w nieokiełznaną energię, która źródło swoje ma pośród wielowymiarowego spektaklu. Fizyczne i psychiczne stawianie granic, odczuwanie bardziej. Mocniej. Głębiej. Dosadniej. Tak intensywnie, że aż powietrze wibruje od ekstatycznej ekspresji płynącej z aktorskiej gry.

„Te ruiny są pełne cieni”.
A nieopodal nich czyjeś życia się zakończyły.
Marzenia, pragnienia i przyszłość.
Odebrane!
Wymazane!
Przekreślone...

Bo...

„Jeśli nie ma Boga, to ja jestem Bogiem”, tak w „Biesach” Dostojewskiego wybrzmiało. I takim torem przeszłość się toczyła. Tylko w piekle mogli być razem. Dziwny chłopak. I jego pragnienie miłości, którym dla niego była.

Dużo tutaj o ludziach. O nastoletnich dążeniach, lękach i marzeniach. O muzyce, z której młodzi ludzie czerpali emocje, która była ich powiernikiem wśród ruin poniemieckiego domostwa. O pobycie w domu dziecka, gdzie narodziła się przyjaźń, a potem zaniedbana, rozpadła się w pył. Historia ta mieni się kolorami, które ciemnością swoich odcieni poruszają problem uprzedzeń, mobbingu czy przemocy. Tutaj nie tylko aktorzy przywdziewają maski, każdy ma odegrania w tej powieści swoją rolę. Pytanie tylko, jaki efekt przyniesie konfrontacja z prawdą o najbliższej osobie.

Jedyne, czego mi zabrakło w tym kryminale, to większej dynamiki akcji. Ta spokojna narracja powodowała momentami moje znużenie. Mimo tego, bardzo polecam.