Rytuały wody recenzja

„Los ma bardzo zły gust i okrutne poczucie humoru.” 

 

  Książka okazała się dobrze napisanym kryminałem, z narastającym wraz z rozwojem akcji napięciem i tempem wydarzeń, niepozwalającymi na oderwanie się od czytania bez „stanu wyższej konieczności”. Jednak w głębszej warstwie wątki kryminalne wydają się drugorzędne, a na pierwszy plan wyłania się dramat psychologiczny.

Konstrukcja powieści została pomyślana w sposób pozwalający czytelnikowi zajrzeć „za kurtynę” wydarzeń toczących się w czasie bieżącym, na przełomie 2016 i 2017 roku. Narratorem w tych rozdziałach jest główny bohater, Unai Lopez de Ayala, inspektor policji w hiszpańskim mieście Vitorii, znany czytelnikom z pierwszej części serii,  „Ciszy białego miasta”. Rozdziały retrospekcyjne pisane są odautorsko w trzeciej osobie. Dokładne określenie czasu i miejsca akcji wcześniejszych i późniejszych wydarzeń pozwala czytelnikowi łatwo się odnaleźć, a dodatkowo stanowi podpowiedź  przy weryfikacji różnych faktów i eliminacji fałszywych tropów.

Amatorzy kryminałów z pewnością się nie zawiodą: z jednej strony mamy wszystko, co niezbędne,  ślepe uliczki, zwroty akcji, zaskakujące wątki i tak dalej, jednak moim zdaniem o co innego chodziło autorce w tej książce. Nie o zaskakiwanie czytelnika co kilka stron kolejnymi ofiarami, czy zapętleniem wydarzeń tak bardzo, że dojście do prawdy przez czytającego staje się prawie niemożliwe, tylko o przedstawienie problemów rodziny. 

Co jest bardzo smutne, a raczej niepokojące, gdyż to powieść ukazująca kryzys i rozpad rodziny. Większość bohaterów doświadczyła tego, co dla dziecka stanowi traumatyczny bagaż na całe życie: wykorzystywania seksualnego, przemocy, niekochania, okłamywania lub obojętności. Widzimy też jak cienka jest linia pomiędzy normalnością, a dewiacją. Autorka każe bardziej uważnie przyglądać się ojcu, który czule obejmuje swoją córkę, bo może akurat chodzi o „zły dotyk”.  Brak reakcji prowadzi do zła. 

„Rytuały wody”  to dobrze i ciekawie napisana  książka, bez względu na to czy, w pryncypiach jestem zgodna z tezami autorki. Słowa uznania należą się także tłumaczce, Katarzynie Okrasko. Cóż, nie ukrywam że po zamknięciu ostatniej strony z przyjemnością sięgnęłabym po trzecią cześć trylogii.