Wszystko, co ukrywamy recenzja

Nawet nie spodziewałam się, że tak się zauroczę tą książką. Jest to temat zawsze aktualny, gdyż depresja poporodowa istniała od wieków, tylko nie zawsze o niej mówiono i nie zawsze kobiety miały czyjekolwiek wsparcie w tym okresie. Muszę przyznać, że sama również przez to przechodziłam, może nie aż tak jak bohaterka tej książki, ale ja miałam dużo łatwiej, gdyż mogłam liczyć na pomoc matki, męża i siostry.
Kelly Rimmer nie bała się poruszać tego trudnego tematu, a wykreowani przez nią bohaterowie są świetnie tu przedstawieni, bardzo realistycznie, są jednak mocno poturbowani przez los i ich życiowe wybory. Opowieść o macierzyństwie wydawałoby się, że powinna być taka cukierkowa, przesłodzona, a jednak wyszła naturalnie słodko-gorzka, to takie rozpaczliwe, ciche wołanie o pomoc, a także skrywana przez wiele lat wielka rodzinna tajemnica, której rozwiązanie przyniesie ze sobą wiele związanych z nią emocji.
Fabuła prowadzona jest w dwóch płaszczyznach czasowych. Historię Grace poznajemy z jej zapisków z lat 1957, 1958 oraz opowieści jej siostry Maryanne a także Beth, najmłodszej córki Grace w 1966 roku.
Choroba ojca zmusiła Beth i trójkę jej rodzeństwa do podjęcia kroków aby zapewnić mu stałą opiekę. Nie dając sobie z tym jednak rady, zmuszeni zostali do oddania go do domu opieki. Odwiedzają go codziennie wg grafiku a przy okazji zamierzają zrobić porządki w rodzinnym domu i wystawić go do sprzedaży. Ojciec umiera...Podczas porządków Beth znajduje na strychu, pojedyncze kartki z zapiskami swojej dawno zmarłej matki oraz jej akt zgonu. Okazuje się, że ich matka wcale nie zginęła w wypadku samochodowym, jak im powiedziano. Dlaczego ojciec ich okłamał? Dlaczego nie zgadza się rok jej śmierci? I jeśli chciał im oszczędzić przykrości jako małym dzieciom, to dlaczego nie powiedział im o tym gdy już dorośli?

Grace pochodziła z bogatej rodziny, jednak nigdy nie miała dobrych relacji z matką, a gdy się zakochała i chciała założyć rodzinę, rodzice się temu sprzeciwili, gdyż jej narzeczony był bez żadnych perspektyw. Mimo tego Grace bierze ślub a za sprawą jej siostry Maryanne, w kościele byli nawet jej rodzice. Po urodzeniu pierwszego syna, Grace czuje się bardzo źle, czuje, że dzieje się z nią coś niedobrego, w głowie ciągle roją się jakieś czarne myśli. na domiar złego, ponownie zachodzi w ciążę, tym razem to bliźnięta...

Pierwszy rok po porodzie jest dla niej najgorszym okresem, potem się jakoś to normowało, więc Grace ma nadzieję, że będzie lepiej. Niestety, rodzi kolejne dziecko - Beth. I na tym jeszcze nie koniec. Grace jest pewna, że więcej razy nie będzie już mogła przeżywać tego na nowo, że po prostu tego nie przeżyje..., szuka rozwiązania tej sytuacji, nie ma z kim o tym porozmawiać. Zdesperowana zwraca się o pomoc do siostry...
Po wielu latach Beth czytając zapiski matki dochodzi do wniosku, że również zachowuje się podobnie jak ona, z ta różnicą, że matka nie miała znikąd pomocy, a jej wszyscy chcą pomóc a ona się przed tym wzbrania. Zapiski jej matki pozwalają jej podjąć dobrą decyzję.

Niezwykle poruszająca i taka po prostu życiowa historia, wzbudzająca bardzo dużo emocji. Aż zaczęłam się zastanawiać nad tym, czy depresja poporodowa może być dziedziczna, chociaż moja mama nic mi o tym nie mówiła, a ja tylko przy jednej ciąży tak miałam, a moja córka wcale...
Mimo tego, ze to dość smutna, ale jednak bardzo piękna historia, o miłości, o więzach rodzinnych, o chorobie i o samotności, takiej wśród innych...
POLECAM.