Tacy sami. Szczerze o samotności recenzja

Samotność jest jak grypa, albo gorzej. Jak ospa. Nie, jeszcze gorzej. Jak cholera. Ma wiele wymiarów i dotyka każdego niezależnie od wieku, płci, statusu czy poglądów. W każdym miejscu i czasie może człowieka przycisnąć swoją ogromnością i wdeptać w ziemię. Bez świadków, często robić to po cichu, długo i powoli bezczelnie atakując nawet w tłumie. Można powiedzieć, że samotność stała się w tym świecie czymś tak naturalnym jak zjedzenie bułki z masłem na śniadanie, ale mimo wszystko często wstyd się do niej przyznawać.

Dobrze więc, że powstają takie książki, które poruszają jej temat. Takie co skłaniają do wyciągania wniosków, otwierają oczy i uzmysławiają powagę i skalę związanego z tym problemu- samotności.

„Tacy sami. Szczerze o samotności” to zbiór wywiadów ze sławnymi i znanymi osobami, które jak można się domyślić zechciały wypowiedzieć się w tej sprawie. Artyści, aktorzy, celebryci… Miałam jakieś dziwne obawy, że mnie ich zwierzenia nie do końca poruszą, a zamiast szczerej otwartości w tym temacie dotknąć mnie może poczucie, że chcą się na nim wylansować. Czy tak się stało?
Przyznam, że częściowo moje obawy się sprawdziły, ale i częściowo nie. Nie wiem czy akurat te wszystkie osoby nadawały się do takiej trudnej dyskusji i co kierowało twórcami tej książki, że dali im szansę - a nie innym, by się otworzyć i uzewnętrznić. W zasadzie, gdyby nie ten zaznaczony ważny temat na okładce, to w połowie przypadków można byłoby uznać, że jest to zwyczajny wywiad, jak z jakiegoś kobiecego czasopisma z którego jedynie można wywnioskować, że tym ludziom niczego nie brakuje i chcą sobie pogawędzić, a to gadanie o samotności to jest grubo naciągane i usilne przypominane przez zadających pytania, żeby nakierować ich od razu na pożądaną odpowiedź. Zaznaczam, że tylko w połowie i to też powoduje, że książka moim zdaniem jest nierówna w swym przekazie. Pokrótce więc na szybko odniosę się do bohaterów na plus bądź minus.

Zaczęło się od wywiadu z naszą olimpijką Agnieszką Kobus- Zawojską, która świetnie uświadamia zwykłemu człowiekowi jak wielką cenę płacą sportowcy za swoje poświęcenie i dobre przygotowania do zawodów. Wyjazdy, długa nieobecność czy wyścig szczurów mogą człowieka doprowadzić do załamania… Autentyczność dostrzegłam również w Teresie Lipowskiej, która z racji podeszłego wieku opowiada o ludziach, którzy odchodzą i zostawiają pustkę co tylko powiększa samotność. Podobał mi się również wywiad z Katarzyną Miller, która to z racji wykonywanego zawodu podeszła psychologicznie do sprawy i od tej strony ugryzła temat. Marta Żmuda- Trzebiatowska natomiast nie bała się przyznać do tego, że zostając matką poczuła ten niechciany stan i spotkała się przez to z wielkim niezrozumieniem. Hitem dla mnie był też wywiad z Siostrą Małgorzatą Chmielewską, która z największą odwagą nie boi się podawać pomocnej dłoni każdemu, kto jej potrzebuje- a kto znikąd nie ma innej pomocy… te wywiady czytało mi się z poczuciem wielkiej szczerości.

Na minus cała reszta sław, której już nie wymienię, bo nie chcę wytykać z nazwiska… ale jest wypisana na okładce to można się zorientować kogo mam na myśli. No jakoś dziwnie się czyta, gdy jeden Pan cieszy się, że pomimo dramatów ludzkich to on w domku nad morzem był z żoną w tym czasie izolacji bardzo szczęśliwy. I wstyd mu mówić, ale tak było. Drugi Pan wyznaje szczerze, że ucieka od samotników, bo wzbudzają w nim niepokój i nie szuka z takimi kontaktu. Szczere, ale smutne i egoistyczne. Brakuje mi w tym delikatności, wrażliwości i empatii dla tych, którzy naprawdę czują pustkę i szukają zrozumienia swej niedoli z zewnątrz. Stąd myśl, że nie wszyscy nadawali się do tego wywiadu…

Podsumowując już na koniec to intencje J. Kwaśniewskiej i J. Bączka ze stworzeniem tej książki były jak najlepsze i całość nie wypadła źle, ale mogło być lepiej- miałam większe oczekiwania. Dobrym „zabiegiem” było wychwytywanie stwierdzeń będących kwintesencją wypowiedzi tych przepytywanych i wyróżnianie ich większą czcionką z boku tekstu podkreślając ich ważny przekaz. Taki szczegół, ale jakże istotny.