Recenzja książki Sekret O'Brienów

Od zawsze wierzę, że literatura ma wielką siłę: uczy, bawi ale też zwraca uwagę na kwestie które może bezpośrednio nas nie dotyczą: przemoc, choroby, głód ale są częścią tego świata.

Z ogromnymi oczekiwaniami podeszłam do lektury "Sekretu O'Brienów" Lisy Genovy która przybliża czytelnikom chorobę Huntingtona - genetyczną chorobę neurologiczną której możliwość przekazania dzieciom, gdy samemu ma się wadliwy gen, wynosi 50%.
Emocje były tym większe że w najbliższej mi rodzinie od kilku lat zmagamy się z wrogiem jakim jest SM - tykająca bomba, której siła rażenia dotyka całą rodzinę.
Choroby neurologiczne można porównać do nadzorcy dużego domostwa, który chodzi po pokojach i wyłącza w nich światło. Raz robi to powoli, prawie niezauważalnie, a raz z szybkością sprintera niszcząc po drodze wszystko co napotka. Tak działa mózg osoby chorej, który upośledza po kolei poszczególne funkcje życiowe.

Od pierwszych stron czytelnik czuje że "Sekret O'Brienów" to książka napisana przez lekarza. Autorka bardzo szczegółowo już na początku przedstawia nam definicję choroby Huntingtona i w kolejnych rozdziałach pokazuje jak stopniowo wyniszcza organizm i głównego bohatera oraz wpływa na funkcjonowanie całej rodziny.
Joe O"Brian to bostoński policjant, ojciec czwórki dzieci który dowiaduje się że choruje na pląsawicę. Jego świat, do tej pory poukładany i bardzo przewidywalny, rozpada się w perzynę. Oprócz własnych niedomagań największym jego dramatem jest pytanie czy przekazał chorobę swoim dzieciom skazując ich na podobny los w przyszłości.

I tego wątku, moim zdaniem, autorką nie udźwignęła. Tak jak fachowo podeszła do zagadnienia od strony medycznej tak bardzo słabo ta książka wypada jeśli chodzi o warstwę literacką.
Raziło mnie wszystko: prosty język, papierowi bohaterowie, przewidywalne zwroty akcji oraz brak wzruszeń i emocji. Nie poruszyła mnie ta książka a z definicji i zapowiedzi wydawcy powinna. Odebrałam ją bardziej jako literaturę popularno-naukową niż piękną.

Moim zdaniem Lisa Genova jest niezwykle wytrwałą popularyzatorką wiedzy o chorobach neurologicznych i za to chylę czoła jednak brak jej talentu pisarskiego więc nie wiem czy sięgnę po jej kolejne książki.