Sekret O'Brienów recenzja

"Sekret O'Brienów" jest to moje pierwsze spotkanie z tak szeroko wychwalaną autorką i muszę przyznać, że nie należy do najbardziej udanych. Z tego co trochę się już orientowałam trafiłam na słabszą z jej książek.

Ogromną zaletą tej książki jest zapoznanie czytelników z mało znanym schorzeniem jakim jest choroba Huntingtona. I dlatego też nie odradzam tej książki. Zachęcam aby po nią sięgnąć i dowiedzieć się czegoś więcej o tej dość tajemniczej, mało znanej i okrutnej chorobie. Jednak jak dla mnie w tej powieści zabrakło emocji. Wszystko zostało opisane bardzo fachowo ale również bardzo beznamiętnie. Emocje, które powinny poruszyć czytelnika zostały zastąpione czasami dość nudnymi i przydługimi rozważniami bohaterów. Ostatnie 150 stron było dla mnie strasznie męczące i mało ciekawe. W kółko i na okrągło jest wałkowane jedno i to samo : zrobić test, nie robić testu, poddać się i żyć w niewiedzy, czy zrobić badania i skazać się na życie z wyrokiem śmierci, czy może zrobić badania i poczuć się wolnym.

Pomimo, że autorka skupia się na rodzinie, ich uczuciach i odczuciach, jak dla mnie zostały one całkowicie wyprane i przedstawione tak jak przedstawia się kolejny raport medyczny czy jakikolwiek inny raport : sztucznie i beznamiętnie. Bardzo starałam się wczuć w sytuację rodziny, starałam się zrozumieć ogrom ich tragedii i wyrok śmierci jaki nad częścią rodziny zawisł niczym miecz Damoklesa. Jednak styl powieści, jej język, brak emocji i brak nawiązania blizszych relacji uczuciowych z bohaterami spowodował, że książka nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Jestem wdzięczna autorce, że zechciała nas czytelników zapoznać z tą okrutną chorobą, uzmysłowić nam jak ona przebiega, jak można pomóc i wesprzeć ludzi chorych na Huntingtona i tylko dlatego moja ocena książki wynosi 5,5/10. Reszta to bardzo nużąca i mało ciekawa obyczajówka.

 O dziwo bardzo spodobało mi się otwarte zakończenie. To cenna lekcja, która pokazuje, że niezależnie od "wyroku" można mieć szansę na przeżycie szczęśliwego i pełnego życia. Nie należy odkładać marzeń na później a każdy dzień traktować jak najlepszego przyjaciela i czerpać z niego pełnymi garściami i żyć tak aby u kresu dni móc ze spokojem spojrzeć wstecz i poczuć, że zrobiliśmy wszystko aby nasze życie było godne, szczęśliwe i pełne miłości. Nie odradzam powieści. Warto przeczytać i dowiedzieć się czegoś więcej o tym schorzeniu. Generalnie książka podobała mi się i nie uważam czasu spędzonego w jej towrzystwie za stracony. Dobrze jest poszerzyć swoją wiedzę i zyskać pewne spojrzenie na ludzi i ich rodziny naznaczone piętnem choroby ale książka reklamowana jako wzruszająca, odmieniająca i zapadająca w pamięć mnie nie wzruszyła, nie poruszyła i nie odmieniła. Ale na pewno na długo pozostanie w mojej pamięci. :)