Siedem Sióstr recenzja

"Siedem sióstr" to całkiem przyjemna opowieść, z którą spędziłam kilka miłych wieczorów. Po wcześniejszych mega entuzjastycznych opiniach, na które natykałam się dosłownie wszędzie spodiewałam się otrzymać powieść petardę, zapierającą dech i intrygującą historię. Otrzymałam miłą książkę, lekką, przyjemną, miejscami ciut drażniącą.

Może najpierw napiszę co mi się w książce podobało. Otoż bardzo przypadła mi do gustu opoiweść o Isabeli. Uratowałą ona według mnie całą książkę. Czytałam tą część z prawdziwą przyjemnością. Moja potrzeba lekkiej, dobrze czytającej się, nie przesłodzonej historii miłosnej została zaspokojona. I chociaż sama historia miłosna nie była zbyt oryginalna, to wzmianki o tym jak budowano pomnik Cristo nieco ją ubarwiła.

Nie wiem czemu ale sam początek książki dość mnie drażnił. Zastanawiałam się nawet czy nie odłożyć książki ale stwierdziłam, że dam jej szansę. Niezmiernie drażniły mnie te wszystkie siostry a wątek współczesny najchętniej bym pominęła bo dla mnie był nijaki. A jak przeczytałam o dsyleksji, w kontekście jakby to była jakaś tragedia to się we mnie zagotowało. Nie wiem czy sięgnę po kolejne części bo generalnie nie polubiłam tych wszystkich sióstr. I strasznie mnie drażniło to zdrobnienie jakim dziewczęta się posługiwały nazywając ojca : Pa Salt. Nie wiem czemu ale dla mnie to było niezwykle irytujące. Jeśli odkrywane przez każdą z sióstr tajemnice przeszłości zainteresują mnie w jakimś stopniu to pewnie dam im szanasę i przeczytam cały cykl.

To nie tak, że książka jest zła. Nie jest. Moja ocena ogólna to 6,5 - 7/10. Jednak ocena jest taka tylko i wyłącznie ze względu na wątek Isabeli. Gdybym miała oceniać tylko część współczesną byłoby nisko.