Ty pieronie! Biografia Franciszka Pieczki recenzja

Zacząłem czytać biografię Pieczki i wsiąkłem, nie mogłem się oderwać. Zawsze go miałem za aktora charakterystycznego, ale książka pani Jaros pokazuje, że był to twórca pełną gębą. Pochodzący ze Śląska, z rodziny górniczej, nigdy nie wstydził się swoich korzeni, zresztą przez rok pracował w kopalni. W warszawskiej szkole teatralnej studiował na jednym roku z Wiesławem Gołasem i Mieczysławem Czechowiczem; był ulubionym studentem legendarnego Aleksandra Zelwerowicza.

Sporo pisze pani Jaros o karierze teatralnej bohatera książki, o jego świetnych rolach w nowohuckim Teatrze Ludowym czy warszawskim Teatrze Powszechnym. Niestety, teatr jest sztuką ulotną i mało kto o osiągnięciach Pieczki już pamięta.

Więcej dowiadujemy się o jego rolach filmowych i telewizyjnych. Oczywiście wielką popularność zdobył pan Franciszek po występie w 'Czterech pancernych', ale na szczęście ta rola mu nie zaszkodziła, może dlatego, że w trakcie kręcenia serialu, był już dojrzałym aktorem.

Omawiając filmowe role Pieczki autorka ma dziwną manierę pisania dużo o obrazach, w których bohater książki grał role epizodyczne, na przykład o 'Rękopisie znalezionym w Saragossie' czy 'Potopie'. Z drugiej strony brakuje mi wzmianki o filmie 'Sprawa się rypła', może to obraz nie najlepszy, ale główna rola Pieczki jest genialna, na niej wszystko się trzyma. Poza tym w tym filmie chyba najpełniej pokazał swój talent komediowy.

Reżyserzy cenili pana Franciszka ze względu na znakomity warsztat, ale na przykład z Krzysztofem Kieślowskim (zagrał u niego w 'Bliźnie') nie bardzo się dogadywał, bo Kieślowski oczekiwał od aktorów improwizacji, a Pieczka zdecydowanie preferował jasne instrukcje.

Za dużo w książce wywiadów z kolegami i koleżankami pana Franciszka, którzy dużo mówią o sobie, a niewiele o bohaterze książki. Inna sprawa, że Pieczka był zamknięty w sobie, nie prowadził życia towarzyskiego, cenił sobie głównie spokój i życie rodzinne. W pewnym momencie wywiady z kolegami pana Franciszka stają się monotonne i powtarzalne, wszyscy podkreślają spokój, świetny warsztat, pewne wycofanie bohatera książki, ale ile razy można o tym czytać?

Tak że początkowo było bardzo ciekawie, a potem książka stała się nieco nudna i powtarzalna. Niemniej dobrze, że powstała, bo o jej bohaterze z pewnością warto pamiętać.