Wszystko, czym jesteśmy razem recenzja

„Wszystko, czym jesteśmy razem” to druga i zarazem ostatnia część dylogii autorstwa Alice Kellen. Ostatnio zachwycałam się pierwszym tomem, czyli książką „Wszystko, czym nigdy nie byliśmy”, a po niej sięgnęłam od razu po kolejną, bo ogromnie polubiłam bohaterów oraz styl pisania autorki. W tym tomie znajdujemy kontynuację wzburzonej, pełnej miłości i przeciwności losu historii Leah i Axela. Leah poradziła sobie już z traumą, ale jej znajomość z Axelem wciąż jest niejednoznaczna i wiele się tutaj dzieje.

Ta historia była przecudowna. Kolejne opisy stanów emocjonalnych, które przeżywa Leah oraz pokręcone myślenie Axela wywołały we mnie zarówno smutek, jak i miłość, którą obdarzyłam tę książkę. Bohaterowie, z którymi bardzo zżyłam się już w pierwszej części, teraz przechodzą jeszcze więcej w swoim życiu, a zarazem możemy być światkami ich wewnętrznej przemiany. Zarówno ten, jak i poprzedni tom dużo opowiadają o miłości, o tej skomplikowanej relacji, jakiej w życiu sami możemy doświadczyć. Taki obraz miłości, opowiadany z dwóch perspektyw pozwala nam poniekąd zrozumieć, jakie stany emocjonalne oraz zmiany zachodzą w ludziach. Ile ludzie są w stanie przecierpieć, zanim w końcu będą umieć otworzyć się na drugą osobę.

Mamy tutaj również kontynuację motywu sztuki i malowania obrazów oraz związaną ze sławą próżność. Niesamowicie podobało mi się to, że mamy rozdziały z perspektywy Leah i Axela, a narracja jest pierwszoosobowa, więc mogłam poznać myśli i uczucia każdego z głównych bohaterów. To naprawdę jeszcze bardziej zbliża do tych postaci i pozwala zrozumieć wiele rzeczy. Z tej książki wyniesiemy wiele nie tylko o miłości, ale także radzeniu sobie ze stratą, zrozumieniu siebie i dostrzeganiu piękna świata.

Zakończenie całkowicie mnie usatysfakcjonowało i posklejało moje serce, które po przeczytaniu pierwszego tomu było w kawałeczkach. Tę dylogię będę bardzo dobrze wspominać, bo odbiła na mnie swoje piętno. Nie da się czytać o miłości, bólu, strachu innych ludzi (w tym przypadku Axela i Leah) i o tym zapomnieć. Chociaż wiem, że są to fikcyjne postacie, to te emocje były tak realnie przedstawione, że nie jestem w stanie odłożyć tej historii i po prostu o niej zapomnieć. Jakaś część serca Leah i Axela zostanie ze mną już na zawsze.