Skowyt recenzja

Nie mogę na wstępie nie wspomnieć o niezwykle sugestywnych opisach aury w otoczeniu, której prowadzona była fabuła. Ten mróz próbował mi odmrozić stopy w trakcie lektury, śnieg sypał mi na głowę i przesłaniał świat. Kapitalny mroźny i śnieżny klimat, który dodatkowo komplikował, już zawiłe śledztwo.
W kwestii zagadki kryminalnej to od początku nic do siebie nie pasowało, a kolejne morderstwa nie posiadały punktu stycznego. Śledczy nie mieli żadnych solidnych dowodów, jedynie przeczucia i kilka poszlak, którymi starali się podążać. Sama w trakcie lektury głowiłam się w jaki sposób autor to wszystko połączy, co tu jest wspólnym mianownikiem.
Autor potrafił budować napięcie w każdym rozdziale, tak aby przewracać kolejne strony z ekscytacją, co wydarzy się dalej. Mini cliffhangery na końcu każdego z nich dodatkowo podsycały ciekawość.
Główne skrzypce grają Foks i Kowalczyk, ale miałam wrażenie, że to ona nadaje tempo i kierunek temu postępowaniu. Obydwoje pomimo swoich mocnych charakterów, próbują współpracować dla dobra śledztwa.
W tej części poznałam bliżej Prokurator Kowalczyk, która pokazała się z bardziej ludzkiej strony. Zaimponowała mi swoją bezpośredniością, władczością i inteligencją.
Foks wraca do gry, choć wciąż zmaga się z poczuciem winy wobec żony, które nieustannie zagłusza szklanką whisky. Jego policyjna intuicja w dalszym ciągu nie zawodzi i prowadzi go do szokujących faktów. Okazuje się, że w dzisiejszych czasach istnieją ludzie, którzy opierają się na starożytnych wierzeniach Hetytów. Zaś pojawienie się strasznych zjawisk pogodowych, jak np. śnieżyca, może zwiastować apokalipsę, podczas której dochodzi do oczyszczenia z wszelkiego zła.
Zaskoczyła mnie wyobraźnia samego autora, którego każde kolejne morderstwo było coraz bardziej "finezyjne", a motywy dokonanych morderstw mnie przeraziły.
Poznanie tytułowego skowytu wywołało na moim ciele ciarki i mieszaninę emocji, od strachu aż po współczucie. Musiałam na chwilę się zatrzymać i wszystko to przetrawić.
Skowyt to przede wszystkim makabryczny kryminał, w którym moje oczy co chwila otwierały się szerzej ze zdziwienia czy zniesmaczenia, a to wszystko przy ciągłym napięciu, jakie będą dalsze kroki śledczych. Opowiada przede wszystkim o tym, że ludziom nie wolno bawić się w Boga i wymierzać sprawiedliwość. Autor ma w swoim piórze coś takiego, że jego książki są dla mnie nieodkładalne, a może to zasługa głównego bohatera? Musicie sprawdzić to sami. Polecam gorąco!