Recenzja książki Skrzydła życia

Przychodzę do Was dziś z książką z przepiękna okładką. W sumie to ta okładka sprawiła, że się nią zainteresowałam. Kwietniowy debiut Anny Wrzesińskiej "Skrzydła życia" to historia Natalii, trzydziestosześciolatki samotnie wychowującej syna po utracie męża. Kobieta z marnym skutkiem próbuje ułożyć swoje życie na nowo. Pewnego dnia na jej drodze pojawia się przystojny Miłosz, również samotny rodzic.
Czy dwójka kompletnie różniących się od siebie ludzi, doświadczonych przez los może na nowo poukładać swoje życie i zbudować coś trwałego? Czy będą potrafili na nowo otworzyć się na miłość i zaufać?
Ta książka to pewnego rodzaju droga, codzienne zmaganie się z bólem po utracie ukochanej osoby, z własnymi rozterkami i demonami, próba rozliczenia się z przeszłością. Codzienne zadawanie sobie pytania, czy mogę? czy potrafię? czy nie będzie to zdrada?
Autorka opisuje tę wyboistą drogę bohaterów krok po kroku i mogłoby się wydawać, że to będzie nudne jak flaki z olejem rozciągnięte na 600 stron (bo to prawdziwa cegła jest 😉). Nic bardziej mylnego. Ta historia mnie porwała od pierwszego rozdziału, weszłam w nią całą sobą, czytałam z ogromnym zaciekawieniem chcąc poznać, co się dalej wydarzy. Akcja raz zwalniała, raz przyspieszała, ale też zaskakiwała, intrygowała i wywoływała raz łzy, a raz wypieki na twarzy.
To nie jest zwykły romans, to wnikliwa analiza relacji damsko-męskich, relacji rodzic - dziecko i kompendium wiedzy z dziedziny tworzenia patchworkowej rodziny. Urzekła mnie lekkość i naturalność, z którymi Autorka poruszała naprawdę trudne tematy. Zatraciłam się w tej historii i bardzo polubiłam doskonale wykreowanych bohaterów. Myślę, że zbliżony do mojego wiek, posiadanie dzieci i doświadczenie utraty bliskiej osoby zbliżyły mnie do bohaterów. Śmiałam się, płakałam, przeżywałam, wzruszałam się razem z nimi, a przede wszystkim próbowałam ich zrozumieć i bardzo im kibicowałam. Im bliżej byłam zakończenia, tym bardziej akcja przyspieszała, a emocje sięgały zenitu. I tak jak początek można określić przyjemnym romansem, to ostatnie rozdziały były niczym sceny z dobrego filmu akcji czy thrillera. Autorka poszalała, pozytywnie oczywiście, i zakończyła książkę tak, że tu musi być kontynuacja, bez dwóch zdań.
Nie mogę nie wspomnieć o cytatach z "Małego Księcia" pojawiających się w książce. Sama wychowałam się na tej lekturze i przytoczone fragmenty, szczególnie ten na końcu, bardzo mnie poruszyły.
Gratuluję Ani z całego serca wspaniałego debiutu i czekam na więcej.