Trans recenzja

Po świetnym „Detoksie” aż się rwałam do drugiej części o komisarzu Kawęckim. Jednak mając na uwadze, że to tryptyk, postanowiłam zaczekać do premiery ostatniego tomu. Oczekiwanie się przedłużyło i oto jest: dopiero teraz nadrobiłam zaległość.

Co to była za uczta! Zakończenie poprzedniej części pozostawia niedosyt – sprawa Martyny Bułeckiej wciąż jest nierozwiązana, szokująco kończą się losy policjantki Magdy Giętkiej. W takie realia ponownie zostajemy wrzuceni jako czytelnicy. 
Autor umiejętnie i nienachalnie przypomina o wydarzeniach z „Detoksu”, a historia prowadzona jest dwutorowo. Każdy rozdział rozpoczyna się w czasie rzeczywistym od przesłuchań w sprawie Kawęckiego, któremu zarzuca się współpracę z gangsterami. Są to te „jaśniejsze” fragmenty powieści – więcej tu humoru i ironii, ale też rozgrywek między współpracownikami. Obszerniejszą część fabuły stanowią retrospekcje – przybliżone zostają działania prowadzone w sprawie Bułeckiej, w śledztwie, które utknęło w martwym punkcie. Bohaterowie starają się też udowodnić winę i zepsucie prokuratora Wargi. Wszystko to odbywa się powoli, nieefektywnie i w stanie innej świadomości. Bo właśnie tym jest dla mnie tytułowy trans – śledztwo prowadzone jest przez komisarza-alkoholika, w tym czasie wiecznie nadużywającego i niebędącego nigdy w stanie trzeźwym. Doprawdy, Kawęcki to bardzo antypatyczny bohater. Bohater nieprzyjemny, odpychający i depresyjny. Wszyscy tacy się wydają, nawet miasto. W ten sposób skończyłam powieść z tym samym poczuciem co przy poprzedniej części – trochę depresyjnie.

Jeśli więc nie boicie się szarości, bohaterów z problemami (nie tylko alkoholowymi) i powolnego tempa zdarzeń – jest to historia dla was. Jeśli „Detoks” do was nie przemówił, unikajcie. A ja jednak wstrzymam się z „Resetem”, muszę trochę odpocząć.