Recenzja książki Śmierć jako własność prywatna

W listopadzie, a w szczególności 1 listopada, tłumnie odwiedzamy cmentarze. W tej atmosferze, rodzinnych spotkań przy grobach bliskich nie da się uciec od myśli o śmierci.

W ten klimat pełen lęku i niepokoju trafnie wpisują się rozważania historyka filozofii, profesora Uniwersytetu Warszawskiego - Leszka Kołakowskiego. Autor stara się pokazać śmierć z wielu perspektyw, co moim zdaniem wpływa korzystnie na brak różnicowania odbiorcy książki. Każdy z nas znajdzie w niej próby odpowiedzi na bardzo trudne, o ile nie najtrudniejsze pytania dotyczące istoty odchodzenia ze świata żywych i wędrówki w świecie pozagrobowym.

Ujmuje mnie w stylu Kołakowskiego łatwość przekazywania czytelnikowi bardzo trudnych treści.

Jego styl jest giętki. Czyta się kolejne rozdziały z zaciekawieniem i powoli udaje się z większym lub zdecydowanie mniejszym skutkiem opanować lęk przed śmiercią.

Istotne są relacje autora z licznych kontaktów towarzyskich, m.in. Andrzeja Munka czy Tadeusza Kotarbińskiego. Wszystkie stawiają problem osamotnienia wobec nieuchronności śmierci w świetle cierpienia ludzkiego; szczególnie bolesnego gdy odchodzi od nas bliska osoba.

Warto pochylić się nad tymi tekstami. Kołakowski jest w nich świetnym, mądrym przewodnikiem, który dotyka bardzo czułych stanów naszego jestestwa. Oswaja śmierć dzięki przywołaniu rytuałów religijnych czy cywilizacyjnych, a także pokazania jej w świetle zachowań społecznych i religijnych.
Myślę, że będę wracać do nich aby czerpać spokój i zrozumienie nieuchronności naszego życia.

Książka zawiera notę bibliograficzną, w której odnajdziemy szereg wydawnictw poświęconych istocie śmierci, ale i fenomenie obojętności świata wobec pytań o śmierć.

Polecam ten tytuł szczególnie tym, którzy boją się zarówno stawiać pytania o nieuchronność losu, jak i mają obsesję śmierci.

Dziękuję wydawnictwu Znak za egzemplarz recenzencki.