Anubis recenzja

Gdy pięć lat temu w Zielonej Górze znaleziono zmumifikowane zwłoki, nikt nie sądził, że wkrótce w egipskim kurorcie odnajdzie się kolejne takie ciało i zrobi się z tego międzynarodowe śledztwo. Do Hurghady jedzie nadkomisarz Brudny w towarzystwie (błe!) młodszej aspirantki Jagny Witos. Co z tego wyniknie?

Cykl z Igorem Brudnym przeczytałam jak w amoku, w kilka tygodni pochłaniając sześć tomów. Na siódmy czekałam niecierpliwie i jednocześnie bałam się, że „Anubis” nie sprosta poziomowi poprzednich. Na szczęście nic takiego się nie stało i ostatecznie uważam, że jest to jeden z lepszych, jeśli nie najlepszy tom cyklu. Początkowo nie mogłam złapać czytelniczego rytmu, bo wpadłam w przepychanki między dwiema paniami, z których jedna doprowadzała mnie do szału, i jako że trochę mnie to zniechęcało i nie pozwalało mi pogodzić się z pewnymi rzeczami, zrobiłam coś, czego nie robię nigdy: udałam się na koniec powieści i przeczytałam Podziękowania od autora, z których zrozumiałam ideę tegoż wątku. I wtedy stała się magia: wszystko nabrało sensu, uporządkowało się, i czytanie stało się totalną przyjemnością.

Intryga kryminalna skupia się na sprawie zmumifikowanych zwłok i powiązań między ofiarami. Śledczy długo nie mogą znaleźć właściwych powiązań między wątkami sprawy, a nawet odnoszą wrażenie, że śledztwo jest sabotowane. Puzzle tej śmiercionośnej układanki ułożą się dopiero wtedy, kiedy Brudny odrzuci na bok kłębiące się w nim emocje, zacznie myśleć głową i uwierzy, że to co, Julii Zawadzkiej podpowiada intuicja, to szczera prawda, a nie rojenia zazdrosnej histeryczki. Ja od razu czułam, że coś jest na rzeczy, ale ostateczny finał i tak mnie zaskoczył, bo postawiłam wszystko na TĘ osobę…

Wątek egipski bardzo przypadł mi do gustu, szczególnie że odsłania mechanizmy społeczne panujące w tym kraju. Piotrowskiemu udało się oddać realia obyczajowo-kulturowe i stworzyć tropikalny klimat opowieści. W kontrze do tego postawił Zieloną Górę, która przy Hurghadzie wypada blado i szaro.

Mam nadzieję na kolejne spotkanie z Brudnym i Julką, bo „Anubis” wszystko skomplikował.

Na koniec powiem, że powieść dostarczyła mi całej gamy emocji, często sprzecznych, a że ja co do zasady nie lubię kobiecych bohaterek, to w wielu momentach sama miałam ochotę popełnić zbrodnie niedoskonałą :)))