Śnieżka. Tom 1 recenzja

Śnieżka
Chciałabym na początek wspomnieć że książka autorstwa Weroniki Cichoń jest moim Patronatem z którego jestem bardzo dumna.
Wiktoria i Aleks są głównymi lecz nie jedynymi bohaterami tej książki. Są młodzi, wiadomo jak ciężko jest poukładać sobie wszystko aby było idealnie w młodym wieku, biorąc pod uwagę fakt że trzeba myśleć ogółowo. Dobrać pasujące, mądre towarzystwo, swój styl, utrzymać oceny na dobrym poziomie i w dodatku mieć czas na zabawę. Wiktoria jednak nie jest typem osoby której się to udało. Nie jest zbyt lubiana wśród rówieśników. Nie jest zapraszana na imprezy ani nie świeci przykładem dla innych. Mimo to uczy się dobrze i ma swój własny dziwny świat.
Jednocześnie mimo młodego wieku przez złe decyzje jakie musiała podjąć dźwiga na plecach duży bagaż przeszłości który przeszkadza jej w skakaniu przez przeszkody przyszłości.
Nadchodzi jednak moment w którym nadchodzi coś co całkowicie wyciągnie ją z jej nietypowego świata.
Moment w którym poznaje Alexa jest bardzo dziwny. Nadaje on inności książce ale również ciekawości.
Alex to chłopak który wbrew woli Wiktorki postanawia władować się z butami w jej życie. Robi to z chęci pomocy dziewczynie. Zmienia wiele i nadaje sensu niektórym sprawą. Są również momenty w których wszystko psuje i wręcz odbiera radość jaką dają jej niektóre rzeczy.
Są też koledzy Alexa którzy uważają że lepsze było by dla niego zapomnienie o tej dziwaczne bo może to mu przynieść tylko problemy. Ale czy chłopak ich posłucha? Czy może ich przyjaźń zostanie wystawiona na próbę?
Jaki rodzaj więzi powstanie między bohaterami? Miłość, nienawiść, a może przyjaźń?
W książce jest wiele wzruszających, wywołujących złość czy śmiech momentów.
Inność o której już wspomniałam robi z niej nawet bardzo intrygującą. Mam nadzieję że wam również się spodoba. A niebawem część druga Molki ♥️
Cytat z książki :

Rzuca na podłogę bluzę i ściąga mokrą koszulkę przez głowę. Wstrzymuję oddech. Spuszczam wzrok na jego liczne tatuaże zdobiące klatkę piersiową, ramiona oraz ręce. Chowam dłonie za siebie i szczypię się po rękach, próbując doprowadzić się do porządku. Dlaczego on mi to robi, do cholery? Odwracam wzrok. Nie jestem w stanie patrzeć na niego i nic nie czuć.