Suknia. Opowieść o królewskim ślubie recenzja

Znając fabułę tej książki i patrząc na jej okładkę, zaskakujące wydawać się mogą w niej trzy elementy: tytuł, podtytuł i zdjęcie ją wypełniające. Zaskakujące, bo wprowadzające w całkiem błędne myślenie o treści tej powieści. Można bowiem odnieść wrażenie, że oto przed nami znajduje się pełna danych faktograficznych opowieść o królewskim ślubie oraz sukni, którą w tym dniu miała na sobie młodziutka księżniczka Elżbieta. Tymczasem jest to powieść obyczajowa, rozgrywająca się w Londynie (powojennym i współczesnym) i przedstawiająca losy trzech kobiet, z księżniczką jednak nawet niespokrewnionych.

Ann Hughes i Miriam Dassin to utalentowane hafciarki, pracujące w renomowanej pracowni Normana Hartnella. Klientkami Hartnella są zamożne panie z całego świata, w tym także sama królowa angielska oraz jej krewne. Kiedy więc świat obiega informacja o zaręczynach księżniczki Elżbiety z Philipem Mountbattenem, atmosfera oczekiwania na zlecenie uszycia sukni ślubnej sięga u Hartnella zenitu. Kilkadziesiąt lat później wnuczka Ann, Heather, dziedziczy po babci próbki hafciarskie. Próbując rozwikłać ich zagadkę, wyrusza do Londynu.

Tytułowa suknia jest dla powieści takim samym ozdobnikiem, jakim dla sukni księżniczki Elżbiety były hafty wykonywane przez Ann i Miriam: niby mogłoby by jej nie być, ale to ona właśnie nadaje tej powieści klimat i czyni ją pozycją tak niepowtarzalną. Wydaje się, że w powojennej rzeczywistości: szarej, wciąż beznadziejnej i przesyconej traumatycznymi wspomnieniami, haftowanie ma dla bohaterek działanie terapeutyczne: odciąga myśli od złego i skupia na dobrym, pięknym, nieskazitelnym. Podobnie ma się rzecz w przypadku Heather. Gdy dziedziczy hafty i postanawia podążyć ich tropem, przeżywa niezbyt dla siebie sprzyjający moment życia.

Doceniam, że autorka zrobiła research przed napisaniem tej powieści. Że odnalazła kobietę, która rzeczywiście pracowała u Hartnella i że przeprowadziła z nią wywiad. I że zgłębiła sztukę hafciarstwa, bo dzięki temu książka jest dużo bardziej wiarygodna (choć osobiście zrezygnowałabym chyba z połowy szczęśliwych zwrotów akcji, które się w tej powieści wydarzyły). Nie jest to może typ rozbudowanej powieści psychologicznej, w której wnikamy w przemyślenia bohaterów, by dzięki temu lepiej ich zrozumieć. Jeśli jednak ktoś lubi trudne tematy ujęte w lekki sposób, to myślę, że ta książka go zdecydowanie zachwyci.