Popioły Ellen recenzja

Choć spodziewałam się trochę czegoś innego, muszę przyznać, że jest to kawał dobrze napisanej książki. I serio, bo w e-booku jest to nieco ponad 1000 stron. Postaram się podejść do recenzji obiektywnie i spojrzeć na nią krytycznym okiem, ale po kolei...

Świat przedstawiony - jest on spójny, logiczny, wręcz nad wyraz uporządkowany. Przywodzi mi to na myśl to, co znamy z Gry o Tron - tutaj aż kipi od średniowiecznego klimatu, są intrygi, rycerze, zamki i nietuzinkowi bohaterowie, którzy ciągną całą fabułę (zwłaszcza Rydian i Alais). Z tym akrat nie miałam żadnego problemu bo lubię dobrze zbudowane światy. Problem może mieć czytelnik, który nie zwraca uwagi na tego typu szczegóły. Przedstawiona Ellenia będąca zgliszczami dawnego Imperium, które na myśl przywodziło mi tylko Imperium Rzymskie wygląda naprawdę dobrze - jest zróżnicowana pod wieloma względami.

Bohaterowie - miałam problem z określeniem, ilu ich jest, bo na przestrzeni powieści pojawia się ich naprawdę dużo. Na szczęście z 80% z nich to postacie bardzo poboczne, które naturalnie muszą występować w tak dużym świecie. Znów - nie powinno to być problemem dla lubiących rozbudowane fantasy czytelników. Najbardziej charakterystyczni są oczywiście główni bohaterowie. Posiadają oni własną historię, a każde z nich ma zupełnie inny życiowy cel, co przekłada się na zawiązanie intrygii, która w konsekwencji prowadzi do katastrofy. To, co bardzo mi się podobało, to że te postacie są takimi ludźmi z krwi i kości. Nie znajdziemy tu nadprzyrodzonych mocy ani magii, która sprawia, że właściwie nie musimy się martwić o danego bohatera. Zupełnie nie, bo w Popiołach Ellen każdy z nich popełnia błędy, które później mogą dużo kosztować.

Fabuła - wspomniany brak rozwiązań typu deus machina czy bohaterów na zasadzie "Mary Sue" sprawia, że fabuła, choć od początku możliwie ciężka do przebrnięcia, z czasem nabiera rozpędu, a konsekwencje działań bohaterów przybierają efekt kuli śnieżnej, która toczy się coraz szybciej, sprawiając że od połowy książka naprawdę wiele zyskuje, bo wartka akcja powoduje, że ciężko się oderwać. Historia przedstawia losy nastoletniej królewny Alais oraz jej rodziny w obliczu wybuchającej wojny, spowodowanej przez wcześniejsze intrygi. Rydian, za którego miała wyjść staje się jej antagonistą, chcącym zjednoczyć dawne imperium szaleńcem, który daży do celu po trupach. Czy to przywodzi na myśl historię Wiedźmina i Ciri? I tak i nie, bo ostatecznie, choć Alais też zostaje wygnana, to jednak jej ścieżka wygląda zupełnie inaczej.

Błędy i wady - książka jest strasznie długa, ale to częściowo przez rozbudowane uniwersum i wielowątkowość. Znów przypomina mi to Pieśń Lodu i Ognia lub Pana Lodowego Ogrodu od Grzędowicza. Myślę, że jest to cecha wielu pierwszych tomów książek, by wciągnąć czytelnika i przedstawić mu świat. Zobaczymy jak będzie dalej. Innym problemem jest mała zbieżność imion - Ferion to brat Rydiana, który trafia na wychowanie króla Ferosa lub to że innym kandydatem do ręki nastoletniej Alais jest bohater imieniem Alein. W sumie niektóe z tych imion to nawet ciężko wymówić. Szkoda, że w tej książce jest mało magii, choć reklamuje się ją jako fantasy. Nie mówie, że nie ma wcale, ale świat fikcyjny jest w sumie zbyt realistyczny, a niektóre sceny tortur czy masakr opisane wręcz z chirurgiczną precyzją. To powodowało, że czasami omijałam zbyt dlugie opisy.

Podsumowanie: PowieśćPopioły Ellenautorstwa Mateusza Libery to opasła książka, którą mimo wszystko warto przeczytać, jeśli jest się fanem fantastyki, ale i nie tylko, bo gdzieś tam z tyłu na drugim planie kryją się też dwa czy trzy romanse. Nie jest to dzieło idealne i pozbawione wad, więc siedem gwiazdek na dziesięć to maksimum, na co mogę sobie tutaj pozwolić.

Tytuł: Popioły Ellen
Autor: Mateusz Libera

Recenzja od Alicji S.