Recenzja książki Światło między oceanami

 "(...) człowiek w swojej podróży przez życie jest niczym żelazo hartowane przez każdy kolejny dzień i każdą osobę, którą spotyka na swojej drodze".
 
 Wspaniała, wzruszająca powieść, napisana w bardzo dobrym stylu, ocierająca się o klasykę. Dylematy moralne na tle wydarzeń rozgrywających się po Wielkiej Wojnie, która na trwale naznaczyła całe pokolenia ludzi w scenerii Australii, która odkrywa tym razem swoje surowe oblicze. 
 
 Tom Sherbourne jest weteranem wojennym, latarnikiem, który od życia nie oczekuje zbyt wiele. Obejmuje posadę na skalistej wysepce Janus Rock, z dala od ludzi, w miejscu gdzie diabeł mówi dobranoc. Jest przekonany, że poradzi sobie sam, lecz życie ma dla niego inne plany. Młoda i promienna Isabell, córka dyrektora szkoły z najbliższego większego portu, zakochuje się w nieprzystępnym i tajemniczym mężczyźnie, topiąc jego lodowate serce. Gotowa na wiele dla miłości, wprowadza szczęście i świeżość do domku latarnika. Para boryka się jednak z pewnym poważnym problemem. Mimo wszelkich starań, nie mogą doczekać się potomstwa. Po kilku poronieniach, małżeństwo może oczekiwać tylko cudu, który wkrótce ma się niespodziewanie wydarzyć. To, co z pozoru może się wydawać darem od losu, na zawsze odmieni życie wielu ludzi.
 
 "Światło między oceanami" to powieść o wielkich dylematach moralnych. O tym, że jedna decyzja, zawsze pociąga za sobą konsekwencje, często zupełnie nie dające się przewidzieć. O przeznaczeniu, które krzyżuje nasze ścieżki w najmniej spodziewanych momentach, o sile miłości, przebaczenia, nadziei, która nigdy nie umiera.
 
 To nie jest jedna z ckliwych, hollywoodzkich historyjek, tylko książka, po której ciężko się pozbierać. Czegokolwiek nie uczyniliby bohaterowie, ktoś zawsze będzie cierpiał. Nie ma wyborów dobrych czy złych. Z niecierpliwością będę czekać na kolejne książki australijskiej pisarki i oby były tak dobre jak pierwsza!