Córeczka recenzja

Znakomite oddanie realiów i atmosfery podczas konfliktu na wschodzie Ukrainy, a dokładnie wydarzeń w czasie: listopad 2013 – sierpień 2014 w Donbasie.

Ta książka zaliczana do literatury pięknej, która zawiera wiele autentycznych wydarzeń, wbija w fotel i powoduje że nie chcesz jej odłożyć ani na chwile. Wcale nie znaczy że jest brutalna, pełna okrucieństw wojny, krwi i śmierci, wręcz odwrotnie. To książka o nadziei, o wierze że będzie lepiej, że damy rade, bo przecież “to musi się kiedyś skończyć”.

To książka, która wywoła łzy i uśmiech na twojej twarzy, wściekłość i zadowolenie, ale najważniejsze to chyba uczucie, że mino wszystko można nadal wierzyć w ludzi, że w chwilach konfliktu potrafimy się zorganizować i dostosować do nowych okoliczności, o ile można się do wojny jakoś przyzwyczaić.

Tamara Duda ma niesamowitą zdolność opowiadania historii, ukazywania rożnych perspektyw i barwnych charakterów. Widzimy Donbas w roku 2013 i różnorodne środowisko, prorosyjskich zwolenników, ukraińskich aktywistów i miedzy nimi zwykłych szarych ludzi, którym jest tam dobrze i daleko im do tego co dzieje się w Kijowie czy w Moskwie, którzy chcą tylko spokojnie żyć tu i teraz, bez żadnej wielkiej polityki.

Główna bohaterka jest zdolna i niezależna, ma talent, dobrą pracę i pomysł na siebie. W dniu wybuchu konfliktu mogłaby spokojnie spakować się i wyjechać na Zachód, a jednak tego nie robi. Zostaje w Donbasie i choć sama nie wie od czego zacząć, postanawia pomagać tak jak potrafi i robi to znakomicie.
Właśnie ta przemiana ze zwykłej dziewczyny w aktywną wolontariuszkę, ktora dniami i nocami w internecie wyszukuje kamizelek, opatrunków czy tabletów dla chłopaków walczących na froncie jest istotą sprawy. Ona i bardzo wiele innych kobiet i wolontariuszy stworzyło drugi front, podporę dla armii w Donbasie. Dziś o tej oddolnej aktywności słyszymy więcej i trzeba mówić o takiej potrzebie i formie walki z agresorem.

Polecam, choćby w kontekście obecnych wydarzeń, które będzie można lepiej zrozumieć dzięki perspektywie zwykłych ludzi żyjących w Doniecku i Donbasie. Oczywiście są tam postaci proukrainskie i prorosyjskie, tak jak dzisiaj, wszędzie, ale najtrudniejsze jest to, że ta wojna zaczęła się już w 2014 roku i mało kto się spodziewał, że to wszystko się tak potoczy.

“Przecież wy nie walczycie dla zabawy, walczycie o własną ziemię. A własna ziemia tylko wtedy jest własna, kiedy nasi podpierają ją od spodu”.

Książkę dopisuję do Wyzwania ukraińskiego.