Szczęście pod świerkami recenzja

„Czy miłość z czasów drugiej wojny światowej może połączyć ludzi we współczesnym świecie?”

Elwira jest młodą dziennikarką, nie potrafi uporać z traumą po tragicznej śmierci siostry i rodziców, do tego niedawno porzucił ją narzeczony. Wizyty u babci są dla niej ukojeniem i chwilą wytchnienia. To babcia, aby oderwać ja od ponurych myśli, pokazuje jej listy swojej matki do tajemniczego Zbysława. Kobieta jest poruszano ich treścią, szukając informacji, trafia na forum internetowym na Krzysztofa, młodego leśniczego…

Z przyjemnością przeniosłam się do świata Elwiry i Krzysztofa, Apolonii i Zbysława i bardzo dobrze mi tu było. Wielowątkowa, złożona akcja powieści toczy się swoim rytmem i intryguje. Fabuła ciekawie poprowadzona, toczy się dwutorowo, teraźniejszość idealnie współgra z przeszłością. Ciekawie, autentycznie ukazani, to ludzie jakich mijamy w naszej codzienności. Do Elwiry i Krzysztofa poczułam sporą sympatię, chociaż były chwile, gdy Elwira wzbudzała we mnie sporą irytację.

Krok po kroku nasi młodzi bohaterowie ze szczątków informacji i listów, odkrywają prawdę o swoich przodkach. Miłość Apolonii i Zbysława nie była łatwa, była zakazana. Poznali się i zakochali w sobie na statku Batory, gdzie Apolonia pracowała, była szefową części hotelowej. Na brzegu pozostawiła męża i córeczkę… Ich poruszająca historia jest pełna bólu i dramatycznych wydarzeń. Na tym tle rodzi się uczucie między naszymi, dociekliwymi poszukiwaczami prawdy. Powieść wzrusza, zaskakuje, jest pełna dramatów, emocji i niesie nadzieję. Radość miesza się ze smutkiem. Życie, które jest nieprzewidywalne i niesie wiele niespodzianek.

Na duży plus zasługują bardzo ciekawe informacje o polskim statku pasażerskim „Batory” o pewnych rzeczach nie miałam pojęcia. Pięknie położona leśniczówka, bliskość natury.

Klimatyczna, bardzo przyjemna, melancholijna, przepełniona tajemnicami z przeszłości opowieść. O trudnej miłości w czasach II wojny światowej i o niespodziewanym uczuciu w teraźniejszości. Jest to dość grube tomiszcze, ale czyta się przyjemnie. Czekam na kontynuację, bardzo polecam.