Szept lawendowego ogrodu recenzja

„W tawernie Róży czas mijał wolniej, a ludzie dostrzegali piękno prostej zasady – nie warto się spieszyć. Bo pośpiech przybliża nas do końca. Końca wakacji, weekendu, miłego wieczoru, randki czy spotkania z ludźmi, których kochamy. A nie warto czekać na koniec.”
Otulona lawendowym zapachem siadam do napisania kilku słów o najnowszej powieści Agnieszki Zakrzewskiej „Szept lawendowego ogrodu”. Agnieszka snuje swą opowieść przenosząc czytelnika częściowo w czasie, odkrywając drobne elementy układanki związane z miejscami, osobami i wydarzeniami...

„Nadmiar zabija kreatywność.”
Rosetta Dusses Abramowicz pół Holenderka pół Włoszka, która z mlekiem matki wyssała ten niezwykły dar do czarowania smakami.
To matka pokazuje jej tajniki kuchni, od najmłodszych lat, jednak w miarę spokojne życie nastolatki zmienia się, kiedy jej ojciec nie wraca z rejsu.
Cosima wraz z córkami Rosettą i Flavią opuszcza bezpieczny dom by wyruszyć na poszukiwanie swojego nowego miejsca na ziemi.
Schronienie daje im Pani Bremer, u której Cosima za dach nad głową i pożywienie ciężko pracuje, kobieta wykorzystuje ją, co nie podoba się Rosette, która zaczyna inaczej patrzeć na świat, buntować się przeciwko niesprawiedliwości, jaka spotyka jej rodzinę.
Kiedy w jej życiu pojawia się Nikodem, młodziutkie serce zabija mocniej, a miłość rozkwita.
Już, jako stateczna kobieta Róża mieszka w Polsce i prowadzi tawernę Zielona Łyżka, co się stało, że Nikodema nie ma przy niej?
Jaką podejmie decyzje na niespodziewaną wiadomość od męża?
Czy Irenka przyjaciółka Róży odgadnie, co skrywa serce Rosetty i pomoże jej podjąć decyzję, co robić dalej?

„(…) nigdy nie jest za późno na miłość, natomiast zawsze jest za wcześnie na samotność.”
Agnieszka Zakrzewska od pierwszej strony prowadzi czytelnika przez historię Rosetty Dusses pokazując dwutorowo jej życie aktualnie i cofając się w czasie do lat nastoletnich.
Autorka dozuje informacje sprawiając, że apetyt na tę historię rośnie w miarę jej czytania, by przerwać ją w kulminacyjnym momencie. Jak mało, kto Agnieszka potrafi rozbudzić w czytelniku doznania smakowe i emocjonalne. W genialny sposób buduje napięcie przez niedopowiedzenia i tajemnice odkrywając tylko nieliczne puzzle tej układanki, doprawiając ją niczym potrawę przyprawą zwaną poczuciem humoru. Z niecierpliwością odliczam do stycznia by wędrować dalej z bohaterami po kartach tej opowieści. Polecam 😊