Sztuka kochania recenzja

"Sztukę kochania" czytałam na raty przez wiele miesięcy. Wynika to z faktu, iż jest to książka tak naprawdę naukowa, napisana przez lekarza, opatrzona w ilustracje i schematy dotyczące anatomii. Dlatego nie czyta się jej jednym tchem, a raczej zerka w jej strony co jakiś czas.

W latach 70 XX wieku, kiedy została wydana po raz pierwszy, była to na pewno pozycja rewolucyjna. Kobieta napisała książkę dotyczącą seksualności. W dodatku uświadamia w niej inne kobiety, że mają one takie samo prawo czerpać przyjemność ze współżycia jak partner. W patriarchalnym społeczeństwie musiało to być nie lada odważne posunięcie.

Oczywiście biorąc pod uwagę, że od pierwszego wydania książki minęło już 45 lat, nie możemy oczekiwać, że wszystkie teorie wysnute, czy też przytaczane przez Michalinę Wisłocką będą aktualne.

Pojawia się w niej wiele bzdurnych z punktu widzenia obecnych czasów teorii. O współwinie kobiety za gwałt, czy o tym że kobieta w ciąży powinna się starać ukryć swój stan, żeby podobać się mężczyźnie. O tym, że nawet przy braku ochoty na seks musi zadbać o męża,bo jak ten znajdzie sobie kochankę, to będzie sama sobie winna. Również część poświęcona tematowi antykoncepcji jest mocno zdezaktualizowana.

Takich elementów jest w książce sporo, dlatego nie poleciłabym jej współczesnej młodzieży w celach edukacyjnych. Niemniej jednak wiele poruszanych w książce zagadnień ma dużą wartość, również dzisiaj.

Wisłocka podkreśla bowiem, że seks jest nieodłączną częścią związku i partnerzy wspólnie powinni pracować nad tym, by był on satysfakcjonujący dla obojga. Zachęca, aby mówić o "tych sprawach" otwarcie, w razie problemów szukać pomocy u specjalistów i nie robić z seksu tematu tabu.

Myślę, że w okresie, kiedy powstała książka, świadomość społeczna była na o wiele niższym poziomie niż jesy dzisiaj. Nie było przecież wtedy zbyt dużego dostępu do wiedzy, dlatego taka osoba, jak autorka książki, mogła być prawdziwym ratunkiem dla niejednego związku, a na pewno dla niejednej kobiety.