To, co zostawiła recenzja

Z reguły zakłady psychiatryczne stanowią tło dla powieści grozy lub thrillerów, zwłaszcza gdy akcja toczy się na początku ubiegłego stulecia. " To, co zostawiła ", nie należy do żadnego z tych gatunków, jest to powieść obyczajowa z wątkiem detektywistycznym. Jednak wizualizacja, jaką miałam podczas czytania, dawała odczucia niczym z horroru.

Grafika okładki jest magiczna i przykuwająca uwagę, opis intrygujący, a opinie i oceny świadczą o poziomie książki. Muszę przyznać, że się nie zawiodłam i również uważam tę lekturę za godną zainteresowania.

Autorka podzieliła fabułę na dwie linie czasowe i perspektywę widzianą oczami dwóch kobiet.

Clarę Cartwight poznajemy w roku 1929. Dziewczyna wchodzi w pełnoletność i pragnie zasmakować życia. W tym czasie zakochuje się w młodym Włochu. Jej ojciec jest bogatym, zasadniczym człowiekiem, wiążącym przyszłość córki z dalszym rozwojem firmy, w którym nie ma miejsca dla biednego chłopaka. Chce doprowadzić do ślubu z rozsądku. Gdy dziewczyna się sprzeciwia, bez skrupułów umieszcza ją w drogim ośrodku dla osób niepełnosprawnych umysłowo na Long Island. Jednak dość szybko zostaje przeniesiona do publicznej placówki w Willard, gdyż jej rodzina bankrutuje.

Druga historia toczy się w roku 1995, a miejsce akcji to muzeum, które powstało po dawnym publicznym szpitalu psychiatrycznym, oraz w pobliskim miasteczku. Główną bohaterką jest Izzy Stone, siedemnastoletnia dziewczyna, będąca pod opieką rodziny zastępczej, do której trafiła w chwili, gdy matka zabiła jej ojca. Izzy pomagając w likwidacji muzeum natrafia na skrzynię pełną zapisków oraz innych drobiazgów jednej z podopiecznych zakładu. Zainteresowana jej historią podąża śladami pozostawionymi przed laty.

Dwie ciekawe postaci z tragiczną przeszłością. Obie intrygujące, ale historia Clary dominuje i stanowi główny wątek. Każdy rozdział ukazujący wydarzenia z jej perspektywy, wywołują olbrzymie emocje. Metody leczenia oraz panujące wtedy procedury, były przerażające, wręcz, niewiarygodnie brutalne, obdzierające pacjentów z godności. Rozdziały z perspektywy Isabelle stanowią uzupełnienie historii i są ciekawym elementem, który nie wywołuje, aż takich emocji.

Zakończenie jest ciekawe i wyjaśnia różne tajemnice oraz sekrety, jakie nagromadziły się podczas czytania. Trochę inaczej wyobrażałam sobie finałowe rozdziały, ale te, które przedstawiła autorka w całości mnie zadowalają i w pełni akceptuję.

Książka świetna. Bardzo dobrze się ją czyta.