Trafikant recenzja

 

Dlaczego trafikant, nie trafikarz? Bo praktykant, a nie kioskarz? J 

 

I znów  autor opowiada nam historię życia zwykłego człowieka, ale opisaną w sposób niezwykły. Pan Robert Seethaler ma dar takiego dobierania słów, że układają się one w bajeczne obrazy. Jeden wyraz w dobrym miejscu , a czytelnik dopowiada sobie resztę historii. To jest sztuka. 

Po raz kolejny opowieść nie jest łatwa, ale doprawienie jej łagodną ironią, ciepłem i gdzieniegdzie humorystycznymi stwierdzeniami pozwala znieść jej ciężar. 

 

Bohatera poznajemy w przełomowym momencie jego życia. Dotąd żył na głębokiej prowincji – pomiędzy jeziorem a lasami, w malutkim środowisku znajomych postaci , z ta najważniejszą dla niego – matką. I to właśnie ona, przymuszona utratą źródła utrzymania, wysyła swojego ukochanego siedemnastoletniego Franza do Wiednia. Jest 1937 rok. Franz zaczyna praktykę  w maleńkiej trafice Ottona Trsnjeka, dawnego przyjaciela matki… 

 

Mogłaby to być kolejna, znajoma opowiastka o nadciągającej brunatnej chmurze nazizmu, o trudnych chwilach wielu wiedeńczyków, o tym jak sąsiad nagle zostaje katem, z kątów wychodzą dawne uprzedzenia a pozostanie przyzwoitym człowiekiem kosztuje więcej niż zwykle. 

Talent i styl Autora pozwalają jednak zanurzyć się  tej historii i obejrzeć  znajome, wielokrotnie oglądane obrazy pod trochę innym kątem. 

Franz poznaje Zygmunda Freuda, klienta trafiki, który go fascynuje. Franz zakochuje się , uczy się dorosłości. Franz dojrzewa na naszych oczach. 

 

Świetna powieść, naprawdę. Robert Seethaler dołącza do moich ulubionych autorów.