Kołyski Rzeszy recenzja

Trzy różne kobiety, trzy różne oblicza, trzy różne systemy myślenia. Jedna idea, ludzie, którzy ją stworzyli, zapoczątkowali i kierowali nią do samego końca. Chęć przetrwania, wola walki, a w tym wszystkim dzieci. Te bezbronne, małe istotki, które zmieniały tożsamość nie będąc tego świadome.

Przed rozpoczęciem książki z nazewnictwem programu Lebensbornu zetknęłam się przy okazji oglądania kilku filmów dokumentalnych na temat zbrodniczych i niemoralnych praktyk nazistów, więc mniej więcej wiedziałam czego się spodziewać, a przynajmniej nie byłam zaskoczona, utwierdziłam się w pewnych przekonaniach, a przy okazji poszerzyłam trochę swoją wiedzę psychologiczną na temat różnic charakterów ludzkich.

Autorka stworzyła trzy odrębne kobiety: Gundi, Hilde i Irme. Dwie pierwsze trafiają do programu będąc w ciąży, trzecia jest pielęgniarką ściągniętą do programu przez koleżankę z pierwszej wojny. Wszystkie są Niemkami, lecz w różnym stopniu postrzegają politykę Hitlera. Gundi jest antynazistowska; neguje działania antysemickie, a jej ukochanym jest Żyd. Dodatkowo jest przykładem typowej aryjki: piękna blondynka o niebieskich oczach z nieskalanym pochodzeniem. Hilde jest typową nazistowską kobietą. Poglądy polityczne i to, żeby przysłużyć się dla Rzeszy jest jej największym marzenie, wierzy w tą ideę, kieruje się nią i robi wszystko, aby zostać dostrzeżona. Irma natomiast jest totalnym przeciwieństwem oby dwóch: kobieta nie może już rodzić dzieci, ma nijaki stosunek do polityki i nie za bardzo interesują ją praktyki czynione w Heim Hochland, bo jest ich obserwatorką nie uczestniczką. Autorka ukazała różnice, obawy oraz różne pragnienia. Jest kobieta, która boi się, że zabiją jej dziecko przez wzgląd na pochodzenie, druga płacze za utraconym dzieckiem i zaczyna przywiązywać się do dzieci, z którymi spędza czas, trzecia natomiast ma obsesyjną chęć wykazania się i dostrzeżenia jej osoby.

Pod kątem psychologicznym autorka stworzyła obrazy bazując na przeszłości, wychowaniu i rodziny, w których wychowywały się dziewczyny, poza Irmą, która była dorosłą kobietą, to jednak jej przeszłość również rzucała światło na jej obecne zachowania.

Po kątem historycznym jak sama autorka powiedziała postacie są wymyślone to jednak Ci, którzy pociągali za sznurki istnieli naprawdę, nawet edukacja dziecięca czy kobieca w tamtych czasach była w jakimś stopniu scharakteryzowana taka jak była, wiemy, że nie są to cytaty, czy zdarzenia, które miały miejsce to obraz w moim odczuciu był zachowany aż za dobrze.

Historia z tych co nie można powiedzieć o nich, że się świetnie. Jedynie, że są naprawdę dobrze napisane. Jest dramat, cierpienie i to jak bardzo realne jest to wszystko. Wyszło autorce pokazanie i drastyczne przesłanie książki. Wplotła w to trzy niesamowite historie. Dodatkowo ukazała jak wielki to był burdel i jak bardzo ludzie mieli klapki na oczach, w dodatku nie przejmując się cierpieniem tych najmłodszych.