Osadzony recenzja

W wielu kulturach określonym liczbom przypisuje się nadzwyczajną moc. Podobno w Chinach 4 przynosi pecha, 8 szczęście, a w Polsce i niektórych innych krajach 13 jest na tyle pechowe, że w części hoteli nie ma pokoju z tym numerem. Kinga Wójcik tworzy wokół Trzynastki. Komu ta liczba przyniesie pecha, a komu szczęście?

Przed trzynastoma laty Łodzią wstrząsnęła seria 13 makabrycznych zbrodni kobiet, przy których zwłokach ujawniano bukiety 13 róż. Seryjny morderca zyskał więc pseudonim Trzynaście. Kiedy zatrzymany przyznał się do winy, niegdysiejsza stolica przemysłu włokienniczego odetchnęła z ulgą, a życie towarzyskie w mieście rozkwitło ponownie. Minęło 13 lat… Osadzony Trzynaście uporczywie zabiega o spotkanie z komisarz Leną Rudnicką. Kiedy mu się udaje, po 13 latach milczenia, w lakonicznej wypowiedzi ostrzega, że znowu się zacznie. Co? Kiedy? Niedługo później przypadkowa kobieta w drodze z pracy odkrywa zwłoki zagnionej 13 lat temu dziewczyny. Ten sam modus operandi. W zesztywniałych rękach bukiet 13 róż. Tyle, że Angelika wcale nie straciła życia kilkanaście lat temu, a co najwyżej kilka godzin wstecz. Co się z nią działo przez te lata? Czy to skrupulatny naśladowca? Czy w więzieniu od 13 lat nie odbywa kary prawdziwy Trzynaście? Lena z pewnych powodów zostaje odsunięta od śledztwa (ciekawy wątek, zbyt ciekawy, by spojlerować), jednak jako rasowy glina kontynuuje je na własną rękę. Co w jej życiu robi Pułkownik, boss kartelu narkotykowego? Jak naprawdę wygląda jej małżeństwo z poważanym prokuratorem Krzysztofem Nawrockim? Co łączy ją a co dzieli ze służbowym partnerem Marcelem? I w jakie kłopoty wpakuje się tym razem?

Oj, stylowo, pani Wójcik!

Bardzo charakterystyczny styl. Bardzo dobry styl. Dobra książka. Mój debiut czytelniczy tej autorki, ale chyba sięgnę po inne pozycje. Nikogo nie naśladuje, nie próbuje się wstrzelić w żaden schemat, pisze bardzo po swojemu, co daje resetujący powiew świeżości w tym gatunku, szczególnie wśród polskich pisarzy. Dynamiczna akcja, w każdym rozdziale dzieje się coś, co wpływa na tok śledztwa. Konsekwetnie utrzymane tempo książki sprawia, że czyta się ją gładko. Fabuła ułożona jest dojrzale, przemyślanie, wszystkie klocki akcji są poukładane z dużą dokładnością, dokładnie oszlifowane, nie ma zadziorów, drzazg. Mocno zakoczył mnie wiek autorki, bo naprawdę w trakcie lektury nie czuć, że Kinga Wójcik ma zaledwie 27 lat (i to rocznikowo).