Recenzja książki Jak to robią twardzielki...

”Twardym trzeba być nie miętkim” powiedział bohater jednej z polskich komedii.

Ja też byłam twarda, czytając „Jak to robią twardzielki” Marioli Zaczyńskiej. Twarda jak cholera. Starałam się trzymać i nie parskać śmiechem jak nienormalna, ale coś kiepsko mi szło. Bo ta książka to jak lek na całe zło. Jak lek na zły humor, pochmurny dzień i zbyt głośne reklamy w telewizji. Od pierwszej strony wciąga czytelnika w zwariowany świat kobiet twardych, ale jednocześnie bardzo kobiecych. Niezależnych, ale spragnionych męskiego oparcia. Pyskatych, ale tęskniących za ciszą w ramionach ukochanego.

I jeszcze mała dygresja. My, kobiety, autorki, kochające nasze zwierzaki… Musimy dać im życie wieczne w naszych książkach. U Marioli to pieski rasy Pomeranian. U Ani Klejzerowicz, to rudy kocur Bolero. A u mnie, mój Rudolf. To jest wspaniałe i cieszę się, że te zwierzaki tam się pojawiły.

Ale wracając do treści. Opowieść o perypetiach trzech przyjaciółek. Brysi, która jest policjantką. Sabiny, która walczy z bracią studencką i Małgorzaty, zapalonej dziennikarki, nie uznającej kompromisów. A w tle ich życie osobiste, ich przeszłość, ich perypetie, problemy związane z pracą, domem i facetami. No i wreszcie sami faceci… Tych też nie mogło zabraknąć. I jest na czym oko zawiesić.
Książka w sam raz na wakacje. Na osłonecznioną plażę. Ty, okryta pareo, w okularach przeciwsłonecznych, z grubą warstwą kremu z filtrem na nosie, czytasz… I śmiejesz się. I wypoczywasz. I czasami wzruszasz. I denerwujesz. Bo twardzielki to takie kobiety jak ty sama. Szalone, zabawne, czasami smutne i rozbrajające. Bo takie jesteśmy my. Kobiety. I dla nas jest ta książka. A moją faworytką jest Alberta. Kobieta-ogień, której pojawienie się zawsze wzbudzało u mnie dziki chichot:)
Agnieszka Lingas-Łoniewska
http://www.agnesscorpio.pl/