Tylko kwiaty wiedzą #2 recenzja

Tylko kwiaty wiedzą ✿ [tom 1-3]

𝘈𝘨𝘢𝘱𝘢𝘯𝘵𝘩𝘶𝘴 𝘱𝘳𝘢𝘦𝘤𝘰𝘹
Spreng. emend. Leighton
łac.Agapant
Znaczenie: kocham cię

Wyobraź sobie, że studiujesz na jednej z najlepszych japońskich uczelni.
Profesor pod koniec zajęć wyznaczył Ci posprzątanie klasy, w której niespodziewanie znajdujesz stary karton.
Kładziesz go na najbliższą ławkę i powoli otwierasz.
Ze środka pudełka wyciągasz zniszczone papiery, książki oraz dyktafon.
Ciekawość to podobno pierwszy stopień do piekła, ale ty się tym nie przejmujesz i sprawdzasz, czy jeszcze działa.
Przez urządzenie nagle słyszysz głos nieznanego Ci mężczyzny, który się przedstawia:

Witaj nazywam się Youichi Arikawa.
Na co dzień prowadzę spokojne życie studenckie, a nauka prawa nigdy nie sprawiała mi większych problemów.
Mam uroczą dziewczynę Kanami oraz kilku bliskich znajomych.
Pewnie zastanawiasz się, po co nagrałem tę wiadomość.
Otóż postanowiłem opowiedzieć Ci o śnie, który od kilku miesięcy na okrągło mnie prześladuje.
Sen, w którym widzę zawsze piękny naszyjnik w kształcie kwiatu oraz tajemniczą osobę imieniem Misaki...
Uporczywy sen nie dawał mi spokoju, aż do
pewnego dnia, gdy przypadkowo poznałem chłopaka bardzo podobnego do osoby opisywanej ze snu.
Czy to może coś oznaczać?
Jeśli to wszystko prawda, a osoba, którą poznałem jest mi przeznaczona, to chciałabym Ci powiedzieć, żebyś nigdy nie lekceważył swoich snów.

Nagranie się urywa, a ty słysząc kroki Profesora - odkładasz szybko pudełko na dawne miejsce i wychodzisz z sali, zastanawiając się jednocześnie, co ostatnim razem Ci się śniło...

„Wciąż zadaję sobie pytanie, czy to wszystko nie jest tylko snem. Nie sądziłem, że coś takiego kiedykolwiek mi się przytrafi”.

Rihito Takarai to jedna z nielicznych japońskich pisarek, których mangi z gatunku boys love mogę bez zaprzeczenia Wam polecić.
I chociaż wciąż nie jestem w pełni przekonana do takich historii, to czasem wśród nich udaję mi się znaleźć coś wartego uwagi.
Tak właśnie było w przypadku mangi
„Tylko kwiaty wiedzą”.

Jeśli więc poszukujesz spokojnej, uroczej oraz lekkiej historii, przy której planujesz spędzić miło swój czas wolny, to bez wahania weź pod uwagę wyżej wymieniony tytuł.

„To moje ciało i moje uczucia.
Czemu... muszę je ukrywać?”

Rozkwitające uczucie pomiędzy głównymi bohaterami ukazano w bardzo naturalny sposób, a sam wątek z mową kwiatów był czymś ciekawym, ponieważ jeszcze nigdy wcześniej nie spotkałam się z takim zamysłem.

Ilustracje narysowane zostały w prosty, ale jakże urzekający sposób.
Tyczy się to zwłaszcza kadrów, które ukazują samą naturę.
Autorka podkreśla piękno kwiatów i tego, jak duże znaczenie w historii mają one dla samych głównych postaci.

„Te kwiaty...to dla mnie jedyny sposób...żeby zapomnieć o samotności”.

Pierwsze dwa tomy można na spokojnie czytać po ukończeniu 15/16 lat - myślę, że będzie to odpowiedni wiek, ponieważ w historii poruszano kilka cięższych tematów, których młodszy czytelnik może niekoniecznie dobrze zrozumieć.
Jednakże trzeci tom radziłbym przeczytać po ukończeniu pełnoletności.
Może nie znajdziecie tam jakiś bardzo mocnych scen, ale są tam ilustracje, które w młodszym wieku nie powinno się jeszcze widzieć.

„Chcę odrzucić wszelkie konwenanse i wykrzyczeć to całemu światu.
Wiem jednak, że później bym tego żałował”.

Pani Takarai udowodniła, że potrafi tworzyć niebanalne historie, w których kluczową rolę grają emocję.
Emocje, które nie tylko wpływają na dalsze losy danego bohatera serii, ale również wpływają na nasz osobisty odbiór.
Japońska mangaka udowodniła również, że serie przeznaczone dla czytelników 18+ nie zawsze muszą być nasycone pikantnymi scenami, podtekstami itp.
To naprawdę utalentowana kobieta, dlatego uważam, że warto zapoznać się z jej twórczością, bądź przynajmniej dać szansę ^^

„Kiedy zacząłeś mnie kochać?
Kiedy ja pokochałem Ciebie?”.

Ograniczenie wiekowe: 18+
TW! traumatyczne przeżycie, nagość, prześladowanie, toksyczna relacja, żałoba