Źródlisko recenzja

„Źródlisko” jest moim kolejnym już spotkaniem z twórczością Ewy Przydrygi. Myślę, że z pełną świadomością mogę nazwać się fanką książek Ewy, są one moim pewniakiem. Zawsze kiedy sięgam po książkę spod jej pióra, wiem, że czeka mnie świetny czas z dreszczykiem. Za każdym razem dostaję to czego oczekuję, a nierzadko nawet i więcej. Klimat, który tworzy autorka nie bez powodu otrzymał miano „przydrygowego” jest mroczny, lepki, wciągający i niepowtarzalny, tak potrafi pisać tylko Ewa.

Nie inaczej było i tym razem. „Źródlisko” różni się od pozostałych książek autorki, ponieważ czasoprzestrzeń została znacznie ograniczona. Nie mniej jednak, jest ten klimat, na który zawsze tak bardzo czekam.

Główna bohaterka wygrywa w radiowym konkursie weekendowy pobyt w luksusowym miejscu, w które postanawia pojechać z rodziną. Niestety, kiedy budzi się następnego ranka, okazuje się, że jej dziecko zniknęło. W tym momencie zaczyna się gra z czasem. Gra o życie jej dziecka.

To co jest niezmienne w książkach autorki, to zdecydowanie jej unikatowy styl pisania. Za każdym razem jestem zachwycona pięknym, ale jednocześnie mrocznym językiem, który buduje niepowtarzalny klimat. Już po pierwszych stronach czytelnik zostaje wciągnięty do wykreowanego przez autorkę świata.

Napięcie stopniowo rośnie, przez co książka jest wręcz nieodkładalna. Sama zarwałam dla niej noc i witałam wschód słońca czytając ostatnie strony. Do tego wszystkiego świat przedstawiony w Źródlisku na tyle wciąga, że miałam wrażenie, że razem z bohaterami jestem w tajemniczym domku, rozwiązuję zagadki i wstrzymuję oddech, kiedy nurkują w tytułowym źródlisku.

„Źródlisko” jest wręcz nafaszerowane ciekawymi elementami. Autorka wykorzystała ciąg Fibonnaciego, japońskie lalki Kokeshi, a nawet przemyciła ciekawostki chemiczne. Z każdą kolejną książką autorki dowiaduję się czegoś nowego. Te ciekawostki, z pozoru nieistotne, tworzą właśnie ten niepowtarzalny, „przydrygowy” styl i klimat.

Cała fabuła bazuje na ukochanym przeze mnie motywie kary za grzechy. W trakcie lektury przypomniało mi się jak wstrzymując oddech oglądałam serię filmów „Piła”, bo tam również karani byli Ci, którzy w przeszłości dokonali czegoś złego. Ale, ale! Tutaj nie wszystko jest czarno-białe. Nie brakuje dylematów moralnych, a na koniec pozostaje pytanie: „Czy bohaterowie naprawdę sobie na to zasłużyli?”

Podsumowując: książka jest absolutnie świetna i polecam ją fanom mrocznych, lepkich i dusznych historii.