Uczennica recenzja

Myślę, że ten cytat mogłabym nawet przypisać sobie, gdyż książki są dla mnie obecnie bardzo ważne.
Mam swoje ulubione tytuły, swoich ulubionych autorów, swoje ulubione gatunki literackie, ale czasem sięgam po książki z zupełnie innej, często niezbyt mi znanej półki. Co prawda nie robię tego często, ale skoro mogę - to korzystam.
Do sięgnięcia po lekturę książki "Uczennica" zainspirowało mnie wyzwanie na wrzesień z Lubimy Czytać.
Muszę przyznać, że zaskoczyła mnie nieco ta książka i to nie tylko tym, że jest dość krótka, ale i samą treścią. To moje pierwsze zetknięcie z autorem.
W formie nawet dość przystępnej Osamu Dazai pokazuje nam dziennik nastolatki opisującej swoje przemyślenia oraz obserwacje innych ludzi. To wszystko dzieje się w ciągu jednego tylko dnia, od momentu przebudzenia do zaśnięcia.

Trzeba przyznać, że dziewczyna ta w ponadprzeciętnej formie postrzega wiele poważnych spraw. To nie jest moim zdaniem takie oczywiste, bo w sumie autor nie podaje nam ani wieku, ani w jakiej uczy się szkole..., być może właściwie nie ma to znaczenia, lecz jej przemyślenia są jakby zbyt dorosłe jak na niedojrzałą jeszcze dziewczynę, która nie powinna mieć dużego bagażu życiowego za sobą.
Myślałam, że będzie to bardziej rozbudowana historia. Czytając bardzo dobre opinie o książce sądziłam, że będzie to znacznie lepsza lektura. Jednak nie mogę powiedzieć, że to było złe opowiadanie czy nowelka, lecz takie dość przeciętne. Zdecydowanie najlepsza była końcówka tej książki. Mimo wszystko lektura "Uczennicy" wyzwoliła we mnie jednak trochę emocji. Nie chciałabym aby to zabrzmiało złośliwie, lecz ten zapis przemyśleń nastolatki jest bardzo chaotyczny, niepoukładany, czytanie dłużyło mi się a nawet męczyło chwilami, mimo krótkiej formy.
Chociaż zdaję sobie sprawę z faktu, że autor być może celowo tak przedstawił nam dzień dorastającej dziewczyny, że by ukazać jak różnorodna potrafi być młodość. Bo przecież nastolatka może być słodka, intrygująca, smutna i zbyt rozrywkowa, mądra i jednocześnie nieprawdopodobnie irytująca i wręcz głupia. A jej potrzeby i marzenia mogą być też tak samo odmienne.

Relacje dziewczyny z rodzicami są bardzo dziwne i ciekawe, po prostu może inne a może tylko tak się wydaje, to jest jednak literatura japońska.
A może ja już tak bardzo odbiegłam od nastoletniego rozumowania, że nie za bardzo pojmuję co autor miał na myśli...