Ukryci recenzja

W najnowszej powieści pana Marka spotykamy się m.in. z Martą Sygit, której wali się świat, gdy jej niepełnosprawny syn zostaje uprowadzony. Pogrążona w rozpaczy kobieta widząc nieudolność służb w poszukiwaniu jej syna znajduje sprzymierzeńca w Marku Bielawskim – ojcu jednego z porwanych dzieci, gdyż okazuje się, że syn Marty nie jest jedynym porwanym dzieckiem. Tak zaczyna się ich wspólna "walka z czasem".

To jest moje drugie spotkanie z twórczością pana Marka. Po bardzo dobrej książce "Skrucha", gdy tylko pojawiła się zapowiedź nowej powieści wiedziałem, że muszę ją przeczytać. I tu niestety nie było WOW. Ale po kolej. Najpierw to co mi się podobało.

Postaci – duże brawa za stworzenie wyrazistych bohaterek i bohaterów. Wspomniana Marta to kobieta silna i zdeterminowana, która, oczywiście ma też momenty słabości, jak każda i każdy z nas, ale jednak w momencie zagrożenia potrafi stanąć na wysokości zadania. Miłość do syna wzmacnia ją i buduje w niej poczucie ogromnej odpowiedzialności.
Marek Bielawski, to ojciec, biznesmen, człowiek, który "myśli że ma wszystko i może wszystko", osoba, która stąpa twardo stopą po ziemi i wierzy, że pieniędzmi załatwi każdą sprawę. Jego postawa to wynik przeszłości i tego wszystkiego czego sam doświadczył.

"Ukryci" to opowieść o...
Sam autor w słowie "od autora" napisał, że "miała to być (...) opowieść o braterskiej miłości, miłości wynaturzone i spaczonej, rozpatrywanej przez pryzmat tragicznego zdarzenia z dzieciństwa i jego konsekwencji". Beata (100kiloksiazek)napisała natomiast w swojej recenzji, że "Ukryci" "to historia, w której Stelar odmienił miłość przez wiele przypadków. Od tej najczystszej miłości rodzicielskiej poprzez miłość damsko – męską, fizyczną, czasem zimną i pustą, po miłość między rodzeństwem nie do końca taką, o jakiej w tej chwili większość z nas myśli".
Mógłbym tutaj przytoczyć jeszcze kilka wypowiedzi, w których czytelniczki i czytelnicy zwracają uwagę na mocno zaznaczone aspekt miłości w tej książce. Każda i każdy z was niech jednak samodzielnie się z tym zmierzyły sięgając po książkę.

Ja chciałbym podzielić się z Wami moim spostrzeżeniem.

Dla mnie "Ukryci" to przede wszystkim opowieść o sile, pięknie i wartości osób z niepełnosprawnościami. Często patrzymy na takie osoby poprzez ich braki starając się im pomoc, wesprzeć ich w nadrobieniu tych właśnie braków. Nigdy, albo bardzo rzadko patrzymy na te osoby poprzez pryzmat ich umiejętności, wspierając je w jeszcze większym i lepszym ich wykorzystaniu. Nie towarzyszymy im, lecz wytykamy ich niedoskonałości. W tej książce ja to znalazłem – poprzez fragment tej opowieści poczułem, że Autor chce mi pokazać porwane niepełnosprawne dzieci właśnie przez pryzmat ich umiejętności jakie posiadają. I za to ode mnie ogromne brawa dla Pana Marka.

W czytanej opowieści czułem emocje. Ogarniała mnie złość, gdy widziałem z czym musi się mierzyć Marta. Czasami czułem irytację do tego co mówił Marek. Zdarzało się oszołomienie na przeżywaną opowieść, że ale jak to– to przecież niemożliwe, by takie coś miało miejsce. Ale... Niestety efektu WOW nie było. Dlaczego? Po pierwsze doktor Sobczak i jego metody leczenia, w szczególności wykorzystanie hipnozy. Nie jestem specem w tej dziedzinie, to fakt, ale coś mi tu nie grało, miałem wrażenie przerysowania tego aspektu. Być może mylnie, jednak odbiło się to na moim odczuciu czytanej opowieści. Po drugie, i zdecydowanie najważniejsze, to sposób zakończenia książki. Nie mogę napisać za dużo, ale "coś tu nie pykło" Panie Marku – kompletnie ta forma do mnie nie przemówiła i czuję się... zawiedziony.

Jak widzicie książka wzbudziła we mnie skrajne emocje: od radości i zainteresowania po zaskoczenie i zawiedzenie. Zajrzyjcie do niej, przeczytajcie i dajcie mi znać jakie emocje i odczucia ona w Was wzbudziła. Dobrej lektury.