Ulisses z Bagdadu recenzja

Najnowsza powieść Erica-Emmanuela Schmitta jest reinterpretacją znanego chyba wszystkim mitu o tułaczce Odyseusza powracającego do Itaki. Korzystanie z dość powszechnych motywów literackich nie jest jednakże Schmittowi całkiem obce, bowiem tak powstały „Moje Ewangelie” oraz „Kiedy byłem dziełem sztuki”. Opieranie się na mitach, podaniach czy legendach jest idealnym pretekstem do przedstawienia współczesnych problemów trapiących wielu ludzi.
Tytułowy Ulisses jednak nie wraca do domu, ale z wojny w domu ucieka w świat. Dla młodego Irakijczyka-Saada Londyn jest niczym Ziemia Obiecana, miejsce, w którym czeka go lepsza przyszłość.
Jego życie było spokojne, wręcz sielankowe, aż do czasu wybuchu wojny. Wtedy to zaczyna się prawdziwy koszmar. Saad kolejno traci najbliższe osoby, także jego ukochaną - Leię, jest zmuszony porzucić studia prawnicze, załamuje się całe jego dotychczasowe życie. I tak oto zmuszony wybierać, decyduje się na nielegalną i bardzo niebezpieczną podróż do Zachodniej Europy. Niczym współczesny Odys rusza w pełną przygód podróż za chlebem i wolnością, a w wędrówce nieustannie towarzyszy mu duch ojca.
I tu autor zwraca uwagę na bardzo istotny, ale i delikatny problem, jakim jest nielegalna imigracja. Przykładów mamy mnóstwo, spójrzmy chociażby na krakowską „Tandetę”.
Eric-Emmanuel Schmitt w swoje powieść „Ulisses z Bagdadu” serwuje czytelnikowi ogrom społecznych problemów i tragedii. Jak się okazuje, uzyskanie statusu uchodźcy nie jest sprawą szybką, łatwą i nieskomplikowaną. Nasz bohater przekonał się o tym na własnej skórze i mimo tego, że znał język to nie potrafił odnaleźć się w nowej, niezwykle trudnej rzeczywistości. Budził on niechęć i niezrozumienie wśród rodowitych mieszkańców, choć nie robił nic złego.
W tym miejscu Schmitt odcinając się od stereotypów, pokazuje, że niebezpieczeństwo tak naprawdę znajduje się w nietolerancji i ksenofobii.

Ale, ale, „Ulisses z Bagdadu” to nie tylko książka pełna ponurych refleksji, bowiem aż tryska ona niebanalnym humorem.
Autor po raz kolejny połączył ciekawą fabułę z filozofią, a także polityką. Posługując się historią Odysa nakreślił wizerunek współczesnego wygnańca.
Teraz spotykając cudzoziemca na pewno nie raz zastanowię się, jaką podróż musiał odbyć, by móc tu dojechać, pracować, czy po prostu żyć.