The Love Hypothesis recenzja

Opis:

Olive chce udowodnić przyjaciółce, że stary

związek zostawiła za sobą. W innym wypadku

kumpela prawdopodobnie nie odważy się

umówić z jej byłym. Kłamie więc, że idzie na

randkę, choć tak naprawdę zamierza

pracować nad badaniami. Jednak kiedy Anh

niespodziewanie zjawia się na uniwersytecie i

niewiele brakuje, by odkryła prawdę, ta

decyduje się pocałować randomowego

mężczyznę, jakiego spotka. Pech chciał, by

trafiło na Adama Carlsena - wykładowcę,

uznawanego za tyrana, a owy incydent

rozpoczyna ich udawany związek.

_____________

Przez pierwsze sto stron miałam dość ambiwalentny stosunek do tej książki. Kluczowym powodem była główna bohaterka i jej często kuriozalne wybory. Dziewczyna najpierw robiła, a potem myślała, Choć to nie jest cecha, jaką przypisuje się umysłom ścisłym. Ponadto jej motywacja do rozpoczęcia udawanego związku była delikatnie pisząc - bezsensowna. W końcu jest szereg sposobów, aby przekonać przyjaciółkę, że nic nie czuje do byłego chłopaka. Na szczęście z każdą przeczytaną stroną dziewczyna dawała się lubić coraz bardziej.

„The love hypothesis” jest mieszanką różnorodnych, barwnych postaci, tworzących przeuroczą książkę.

Według mnie, najlepszy z nich wszystkich jest Adam. Sceny z nim malowały uśmiech na mojej twarzy i aż zachodziłam w głowę, jak ktoś tak zabawny, kochany i uroczy może być postrachem całego uniwersytetu. Miałam cichą nadzieję, że autorka zafunduje nam fragment, w którym mogłabym go zobaczyć od tej gorszej strony, natomiast nie doczekałam się tego, a szkoda, bo taki zabieg nadałby Carlsenowi wielowymiarowości.

Relacja między Olive i Adamem jest niesamowita. Ich różnicom nie ma końca, a mimo to jeszcze nigdy nie czytałam o parze, która tak fenomenalnie by się uzupełniała. Wszelkie utarczki słowne, czy sprzeczki mają tak uroczy klimat, że aż chce się tego więcej.

Mamy tu do czynienia z bardzo sztampową książką. Większość wątków oraz wydarzeń z łatwością można znaleźć w innych romansach, ale to w żadnym wypadku mi nie przeszkadzało. Tym bardziej, że Hazelwood do powielanych schematów dodała uniwersytecką otoczkę, zawierającą codzienność i trudności, z jakimi wzmagają się doktoranci i naukowcy.

Moja ocena miała nie przekraczać pięć gwiazdek, ale nie potrafię tak surowo potraktować tej książki, bowiem autorka ewidentnie nie planowała stworzyć ambitnej, czy nawet wartościowej historii, bardziej lekką, zabawną i niezobowiązującą.

Pochłonęłam ją w dwa dni, ale gdybym miała trochę więcej czasu, z pewnością poświęciłabym na nią niecały dzień.