Recenzja książki Miś zwany Paddington

Niespieszny, anielski klimat, w którym toczą się losy pewnego sympatycznego niedźwiadka urzekł mnie od pierwszej strony. Być może jestem jedyna osobą, która nigdy wcześniej nie spotkała Paddingtona – niedźwiadka, który przybył pewnego razu do Londynu aż z Mrocznego Zakątka Peru. I chociaż miałam wspaniałe dzieciństwo, to trochę mi żal, że poznałam tego pełnego uroku bohatera książek Michaela Bonda tak późno… A Wy znacie Paddingtona?

„Miś zwany Paddington” to 8 niedługich opowiadań ukazujących pełne ciepła przygody niedźwiadka przygarniętego pod dach przez Państwa Brownów. Trzeba przyznać, że Paddington ma w sobie takie pokłady uroku osobistego, że nie da się go nie lubić i nie uśmiechać się czytając o jego poczynaniach. Jego urok skryty jest nie tylko w puszystym futerku i pełnych ufności i ciekawości oczkach, ale także w jego otwartości, prostolinijności, ufności i infantylności.

Ta książka rozgrzewa jak ciepła herbatka, osładza życie jak najlepsza marmolada i wprowadza czytelnika w tak nieziemsko przyjemny stan, że trudno się od niej oderwać i powrócić z tej Anglii pełnej konwenansów do współczesnej codzienności. To niezwykłe, jak aktualna i wciągająca może być opowieść stworzona 60 lat temu! Historia niedźwiadka o wielki sercu i nieco mniejszym rozumku jest najlepszym przykładem na to, że dobra literatura jest ponadczasowa.

W tym pięknie wydanym przez wydawnictwo ZnakEmotikon wznowieniu przygód Paddingtona poznajemy niedźwiadka zagubionego na dworcu w Londynie, na którym los łączy go z otwartą i przyjazną rodziną Brownów. Przeżywamy także przygody na zakupach, w metrze, w teatrze, nad morzem oraz podczas urodzinowego przyjęcia. Musicie wiedzieć, że niedźwiadek ma niezwykłą umiejętność ciągłego popadania w tarapaty. Chociaż nie sposób się z nim nudzić, to jednak tempo powieści jest uroczo niespieszne, więc idealnie sprawdzi się na wieczorne czytanie.

Opowieści są proste, więc doskonałe już dla młodszych dzieci (4+), jednak należy mieć na uwadze, że historie niemal w całości pozostawiono wyobraźni czytelnika, gdyż zdobi je jedynie kilka czarno-białych szkiców autorstwa Peggy Fortnum.

Jestem zauroczona tą książką i postacią, więc z ogromną radością sięgnę po kolejne tytuły.

Recenzja powstała dzięki uprzejmości @nakanapie w ramach Klubu Recenzenta