Polowanie na psy recenzja

"Polowanie na psy" rozpoczyna całkiem nowy cykl zatytułowany "Wściekłe psy" z tak dobrze nam znanym z poprzedniego cyklu "Cienie przeszłości", komisarzem Marcinem Zakrzewskim. Kto jeszcze nie zna, niech szybciutko nadrabia, choć nic nie stoi na przeszkodzie, by tę znajomość zacząć od tej pozycji.

"Zabi­ja­jąc poli­cjanta, sprawca musiał wie­dzieć, że wła­śnie budzi naj­gor­sze bul­te­riery, które już ni­gdy nie prze­staną za nim węszyć".

Zakrzewskiego czeka jedna z najtrudniejszych spraw w karierze: ktoś rozpoczął polowanie na policjantów. Dwóch, zastrzelonych z zimną krwią znaleziono na przydrożnym parkingu. Kolejny to były glina na emeryturze. Role zostały odwrócone - tym razem to śledczy staną się zwierzyną łowną.

Lata 80. Wszystkie poważniejsze sprawy kryminalne zamiatane są pod dywan, "przecież w takim szczęśliwym ustroju, jakim jest socjalizm, nie ma zwyrodnialców". Kapitan Marek Piekło: naj­lep­szy, naj­bar­dziej doświad­czony inaj­sku­tecz­niej­szy śled­czy w kraju (tymi samymi słowami określa się obecnie Zakrzewskiego), do czasu - wypalenie zawodowe, na które jedynym znanym lekarstwem był alkohol, spowodowało jego spektakularny upadek. Teraz ma szansę na powrót: bezwzględne morderstwo pary małżonków zapoczątkuje serię krwawych zbrodni Skalpela.

To nie tylko wielki "comeback" komisarza, ale również pozostałych członków niezawodnej ekipy śledczych, którzy nie wiedzieć jak i kiedy skradli moje serce. Przyznaję, że zatęskniłam za niektórymi bohaterami i wizja ponownego ich spotkania wywołała wiele radości. Fajnie było dowiedzieć się, co u nich słychać.

Dostajemy dwie genialnie skrojone sprawy kryminalne, o mistrzowskim stopniu skomplikowania, które finalnie mają pewien element wspólny, ale do takich wniosków wiedzie długa i wyboista droga. A przebycie jej w towarzystwie takich znakomitości jak Zakrzewski i Piekło, to sama przyjemność.

Przyzwoity kryminał mocno osadzony w latach osiemdziesiątych i w czasach obecnych, niezwykle realistyczny, momentami miałam wrażenie, że taką sprawę można by odnaleźć w policyjnych aktach, brakowało mi tylko pewnego nieuchwytnego elementu grozy, który tak dobrze zagrał w poprzednim cyklu.

Jedyne moje zastrzeżenie budzi okładka. Gdyby nie to, że autor należy do czołówki moich ulubieńców, zastanawiałabym się, czy to na pewno książka dla mnie.