Villette recenzja

✨ Villette- opinia po przeczytaniu 200 stron, bo zupełnie nie mogłam się pohamować, żeby się z wami nie podzielić moimi emocjami! ✨

✨ Zdarza wam się sięgać, po klasyki literatury? Ja jeszcze kilka lat temu, nawet pod przymusem nie przeczytałam zupełnie żadnej książki z tego gatunku, a teraz? Jestem absolutnie zakochana, w takich pozycjach i pragnę połykać je garściami, i więcej, i jeszcze więcej. „Villette” jest moją pierwszą powieścią Charlotte Bronte, ale jak bardzo udaną! Już od pierwszych stron na maksa pokochałam autorkę, jej styl, sposób wypowiedzi, a przede wszystkim to o czym mówi. Ta historia z początku wydaje się bardzo rozwleczona, jednak nawet wtedy genialnie się bawimy i zapoznajemy z główną bohaterką. Ale dobra zacznijmy od początku. Cała historia opowiada o młodziutkiej, bo zaledwie 17- letniej Lucy Snow, która straciła dom rodzinny, błądząc po świecie natrafia na małą i zarazem niezwykłą wioskę Villette( ona serio była niesamowita, bo już w tamtych czasach zamieszkiwali tam kosmopolici!). W wyżej wspomnianej miejscowości Lucy w nocy trafia na pensję dla dziewcząt mieszczącą się w budynku dawnego klasztoru żeńskiego. Otrzymawszy tu posadę, wiedzie z początku bezbarwne życie nauczycielki angielskiego. Lucy żyje z wrażeniem, że każdy jej ruch jest przez kogoś obserwowany, tylko kto to robi i po co?
Za, każdym razem jak sięgam po jakiś klasyk, czy ogólnie literaturę z innej epoki często towarzyszy mi strach, przed niezliczoną liczbą archaizmów, i dziwnej składni zdania, w większości przypadków uzasadniony. Jednak nie tym razem, praktycznie w ogóle nie odczułam, że powieść powstała na przełomie romantyzmu i pozytywizmu, moim zdaniem to fenomenalnie napisana książka, która zawiera wiele ważnych i ponadczasowych wątków. Nie będę wam o nich za dużo opowiadać, bo dosłownie musiałabym poświecić na to kilka, jak nie kilkanaście postów. Po raz kolejny pojawia nam się wizerunek silnej kobiety, bo jednak nasza młoda bohaterka do wielu rzeczy dochodzi sama i radzi sobie sama z wieloma sytuacjami, czy czynnościami. Horacy mówił o nieśmiertelności poezji, a Charlotte Bronte, nie wypowiadając tego wprost wskazuje na nieśmiertelność literatury. Pozwolę sobie przetoczyć słowa Marka Twaima „Klasyka to książki, które każdy chciałby znać, a nikt nie chce czytać”. Na to stwierdzenie nie ma jednoznacznej odpowiedzi, ale wiem jedno „Villette” Charlotte Bronte jest książka, która bez wątpienia, każdy pochłonąłby w kilka dni, autorka podaje nam na tacy tak wiele wątków, że dosłownie, każdy znajdzie coś dla siebie, coś w czym się zatopi i odpłynie. Jakiś czas @alex.andthebooks bardzo zachwala inną powieść tej autorki, mianowicie „Dziwne losy Jane Eyre” i co prawda w tym miesiącu już ich nie zacznę, ale na pewno podbiją moje serce już w marcu!