W cieniu dobrych drzew recenzja

Lubicie nietuzinkowe historie miłosne, tak bardzo nieoczywiste, a w dodatku otoczone muzyką i filozofią?

Jeśli Wasza odpowiedź jest twierdząca, to z marszu mogę polecić "W cieniu dobrych drzew" Ewy Pruchnik. Natomiast jeśli nie wiecie, czy tego typu historia może się spodobać, to radzę spróbować. A nóż zaskarbi sobie miejsce w Waszym sercu!

Nie jestem pewna, ale chyba pierwszy raz spotkałam się z tak świetnie napisaną książką. Już tłumaczę dlaczego. Ta historia jest napompowana wrażliwością, inteligencją, trudną miłością i latami tęsknoty. Literatura piękna zobowiązuje. Autorka w piękny sposób opowiada nam historię dwójki ludzi, której znajomość z góry skazana była na porażkę. Co mnie dotknęło najmocniej, to historia Joanny, młodej niewidomej kobiety, która w dość nieoczywisty sposób zaznała pięknej miłości. Dosłownie chwilowej, ale jakże mocnej. Niewinne nocne spotkania dziewczyny z nieznajomym dostarczały mi ciar na rękach i myślałam sobie "czy to w ogóle możliwe?". Nie chcę do końca zdradzać, o co dokładnie mi chodzi. Przyznaję, że poznając sposób wychowania Joanny nie dowierzałam, że jest w stanie podjąć się takich działań. Piękna, inteligentna i bardzo uzdolniona dziewczyna, której los nie oszczędził, skradnie Wasze serca. Moje skradła i naprawdę polubiłam tą rozgadaną, odważną, pragnącą prawdziwej miłości młodą kobietę.

Poznając historię Heraklesa Papadopoulosa wchodzimy w świat rozważań filozoficznych. Nie interesuję się rozważaniami na temat bytu, systemu wartości, czy nauk najbardziej znanych filozofów świata. Niemniej ta część powoduje, że czytelnik wkracza w nostalgiczny stan, gdzie rozważa nad swoją przeszłością i czynami, wydarzeniami, które miały w niej miejsce.

Pani Ewa Pruchnik ma ciekawy styl, a co najbardziej mnie zaskoczyło, to to, jak łatwo stylistycznie oddzieliła od siebie dwójkę bohaterów. Historia Joanny, jej pochodzenie i sytuacja rodzinna nie przeszkodziły w humorystycznym przedstawieniu losów dziewczyny, czym autorka złapała u mnie wielkiego plusa. Przekomarzanki ojca Joanny z teściową wywoływały uśmiech na twarzy i dodały autentyczności. Miałam nawet nadzieję, że ten stan zostanie do końca książki. Myliłam się, bo historia Heraklesa ma już trochę inny wydźwięk, choć miejscami również wzbogacony humorem. Druga część mocno skłania do refleksji nad przeszłością człowieka.

To nie jest słodka historyjka, których w świecie książek mamy na pęczki. Sekrety odgrywają dużą rolę w życiach bohaterów, a niespełniona miłość i tęsknota dodaje mocno gorzkiego posmaku. Jestem pewna, że niejedną wrażliwą duszę wzruszy piękna historia uzdolnionych ludzi. Muzyka i filozofia będzie Wam towarzyszyła przez całą podróż w świecie, który wykreowała Ewa Pruchnik i szczerze mogę ją polecić.