Recenzja książki Niewybaczalne

Chwila, jeden moment, który wiele potrafi zmienić. Wszystko wydaje się w jak najlepszym porządku, by za moment wszystko zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Runęło, niczym domek z kart powodując łzy i poczucie bezradności. Cały ten stan mija, kiedy pojawia się jakaś iskra nadziei. Jakaś mała cząstka, która pozwala odkryć coś tajemniczego. Jesteś na to gotowy?

Po trylogii z Brunem Wilczyńskim przyszedł czas na kolejną pozycję. Tym razem światło dzienne ujrzało "Niewybaczalne" Izabeli Janiszewskiej. Początkowo nie mogłam się wejść na dobre tory. Cały czas coś mi nie pasowało, wręcz miałam poczucie, że autorka po rewelacyjnym starcie zaliczyła niemałą wpadkę. Jednak gdzieś z tyłu głowy pojawiła się myśli, że przecież tak nie może być. To musi się jeszcze rozkręcić. Czy tak się stało?

Książka pisana jest z dwóch perspektyw czasowych. Z jednej strony mamy dorosłą dziennikarkę, która na życiowym zakręcie dowiaduje się o śmierci ojca, a z drugiej rodzinę, która przeżywa prawdziwy dramat. Podczas zakupów ginie ich synek. Nauczona doświadczeniem, wiem, że prędzej czy później gdzieś te dwie historię muszą się spotkać. Pytanie tylko w jakich okolicznościach i kiedy to nastąpi.

Wszystko rozkręca jak powolna maszyna, a nie ułatwia tego mnogość bohaterów. Co rusz pojawiają się nowe nazwiska, które stanowią klucz do rozwiązania sprawy. Kreacja głównej bohaterki zasługuje na duże brawa. W końcu mamy do czynienia z twardą babką, która nie cofnie się przed niczym, by rozwiązać sprawę swojej rodziny. Ma jasno postawiony cel i konsekwentnie go realizuje.

Autorka oddała w ręce czytelnika trudną i bolesną historię, w której pomiędzy wierszami ukryty jest głęboki przekaz. Twórczość Izabeli Janiszewskiej oparta jest na mocnych psychologicznych fundamentach. Niejako wskazujący na realny problem. W tym przypadku samotność i zaniedbanie dzieci.

Trudno się od tej lektury oderwać. Po nitce do kłębka dochodzimy do rozwiązania, a gdy już dojdziemy, to zdajemy sobie sprawę, że takie historie wydarzyły się naprawdę. Od nas tylko zależy czy wyciągniemy z tej opowieści ważną lekcję.