Noce i dnie [t. 1-2] recenzja

Uważam, że "Noce i dnie" to pozycja obowiązkowa. Być może to dlatego, że jestem zakochana w malowniczym pejzażu pól i wsi stworzonych przez Dąbrowską. Początek powieści przywodził mi na myśl najzwyklejszą na świecie historię miłosną. Szybko jednak pozbyłam się tego złudzenia. Historia uczucia Barbary i Bogumiła Niechciców to losy burzliwe, na pewno niełatwe. Wszystko to okraszone gęsto historią i mądrością życiową. Protagonistka Barbara to od początku przeciwieństwo męża. Żądna życia, nauki, choć z drugiej strony neurotyczna i melancholijna. Bogumił to prosty chłop z określonymi zasadami, całe życie wierny ustalonym dawno ideałom. W czasie akcji powieści miłość, a właściwie uczucie, które istnieje między nimi, krzepnieje, dojrzewa. Można pomyśleć, że choć Basia wychodzi za mąż bez miłości, ta z czasem się rodzi. Historia zmienności ludzkich charakterów, budowania różnego rodzaju relacji to punkt wyjścia do zmiany filozofii życiowej głównej bohaterki. To jej sylwetka dodaje swoistego uroku powieści. Jest całym spektrum emocji. Z pewnością z Barbarą identyfikować się może niejedna kobieta. Pomimo, że wydawać się może, że sylwetka Bogumiła jest odrzucona na dalszy plan to dopełnia ona postawę żony. Przez całą lekturę powieści miałam wrażenie, że małżonkowie w swojej inności tak na prawdę są dla siebie najlepszymi wyborami. Ale ta powieść to nie tylko historia tej dwójki.
To losy Kalińca, całych pokoleń Niechciców, powstania oraz historii, która krąży nad wykreowanym światem i nieustannie jest wszechobecna.

" Miłość (...), któż dociecze z jakich pobudek powstaje, czym wzrasta, żywi się i umiera, któż przewidzi, jakie niesie za sobą pokusy, odstępstwa i manowce, do jakich prowadzi zwycięstw i cnót. Możebne, że wielka miłość jest zawsze rezygnacją z czegoś, bez względu na to, co jej rezygnacją być każe. A czymkolwiek jest i skądkolwiek się wywodzi, nic temu nie zaprzeczy, że istnieje pomiędzy nimi dwojgiem, zagubionymi śród świata. Trzeba ją nieść, a jeśli tak wypadnie, to ją dźwigać, lub ku niej wzlatać z nizin i snuć ją przez siebie, i brać w siebie razem ze wszystkim, co ją krzywi, brudzi, czy może tylko wikła"